Úrval - 01.10.1955, Qupperneq 43

HUN LÆKNAÐI SIG AP LÖMUNARVEIKI
41
ins með þeim litla mætti sem
í þeim var. En hann nægði ekki.
Hún valt af baki. Hún gafst þó
ekki upp, en reyndi aftur og
aftur.
Eftir þessa tilraun var hún
nær uppgjöf en nokkru sinni
fyrr. Hún hvíldi sig í tvær vik-
ur. Svo reyndi hún aftur. En
það fór á sömu leið. Enn lá
nærri að hún legði árar í bát.
Hún lét ganga frá reiðfötum
sínum niðri í skúffu. ,,Eg fer
aldrei á hestbak framar,“ sagði
hún.
En daginn eftir lét hún
sækja reiðfötin aftur. Loks
ko'm sá dagur þegar hún gat
setið hjálparlaust á baki Gigolo.
Lærvöðvarnir styrktust. Jafn
vægisskyn hennar varð næm-
ara. Einn daginn tókst henni
að sitja Gigolo á brokki.
Árið 1946, tveim árum eftir
að hún veiktist, horfði hún á
norræna samkeppni í reið-
mennsku. Þar hitti hún gamla
vini og keppinauta. ,,Ég verð
með ykkur næsta ár,“ sagði
hún við þá. Þeir létust trúa
henni.
En hún stóð við orð sín. Ár-
ið eftir — þrem árum eftir að
hún lamaðist — tók hún þátt
í reiðmennskukeppni. Það varð
að hjálpa henn á bak og af
baki, en þegar hún var komin
á bak var unun að sjá hana
ríða. Öllum sem til þekktu til
mikillar undrunar vann hún
önnur verðlaun í reiðmennsku-
keppni kvenna.
En það nægði henni ekki.
Hún kvaðst ekki vera ánægð
með minna en algeran sigur.
Hún hélt áfram hinum erfiðu
æfingum sínum og slakaði í
engu á. Hún hafði nú fengið
fullan mátt í alla vöðva líkam-
ans nema fótvöðvana fyrir
neðan hné; þeir voru lamaðir.
Hún las sér til og lærði æf-
ingar, er gætu gert henni kleift
að komast af án þessara vöðva.
Hún gekk undir tvo uppskurði
og á eftir gat hún gengið við
aðeins einn staf.
Hún var öllum stundum á
hestbaki og þjálfaði sig markt-
víst í hinum vandasömustu
greinurn reiðlistarinnar, og
brátt var hún orðin betri í reið-
mennsku en áður en hún veikt-
ist. Og meira en það, hún var
komin í hóp fremstu reiðmanna
í heimi. Á því fékkst staðfest-
ing á Ölympíuleikjunum í Hels-
inki 1952. Þar þreytti hún kapp
við 24 beztu reiðmenn allra
landa, konur og karla. Hún vann
önnur verðlaun, hlaut silfurpen-
inginn.
Þegar danski fáninn var dreg-
inn að hún á leikvanginum og
hún stóð upp til að taka við
verðlaununum, lustu áhorfendur
upp geysilegum fagnaðarópum.
Þá grét hún, yfirbuguð af geðs-
hræringu.
Síðan hefur hún tekið þátt í
keppni og sýningum í mörgum
löndum, að jafnaði fjórum eða
fimm sinnum á ári. Hún gerir
þetta ekki aðeins af því að reið-
o