Úrval - 01.10.1955, Qupperneq 44

42
ÚRVAL
mennskan veitir henni meiri á-
nægja en nokkuð annað. Það er
einnig önnur ástæða.
Hún vill hjálpa öðrum sem
lamast hafa af völdum mænu-
veiki. Þegar þeir sjá og heyra
hvernig hún hefur sjálf læknað
sig, getur það orðið þeim hvöt
til hins sama. Lis Hartel svar-
ar hundruðum bréfa frá lömun-
arsjúklingum á ári hverju. Hún
svarar þeim öllum eitthvað á
þessa leið:
„Gefist aldrei upp. Hversu
alvarlegt sem útlit er, er næst-
um alltaf einhver von um fram-
för, sem getur orðið þýðingar-
mikiil áfangi á leiðinni til
fullrar heilsu. Reynið stöðugt að
gera betur. Þér getið næstum
hvað sem er, ef trúin og viljinn
eru nógu sterk.“
Dæmi um orsakasamhengi í
atburðarás náttúrimnar.
HLEKKIR ! ORSAKAKEÐJU.
Grein úr „Várld och Vetande“,
eftir Ragnar Lindeberg.
HUGLEIÐI maður hina furðu-
legu byggingu og lifnaðar-
hætti jurta og dýra og láti jafn-
framt hugann reika til hins al-
menna samspils náttúruaflanna,
freistast maður gjarnan til að
tileinka þeim tilgang,' sem
manni virðist allsstaðar blasa
við, skynsemisbundinn vilja, er
stjómi öllu, smáu jafnt sem
stóru. En þá komumst við ekki
hjá því að gera ráð fyrir illum
vilja, þar sem mörg fyrirbæri
náttúmnnar hafa í för með sér
eymd, sjúkdóma og ógæfu. Vís-
indamaðurinn lítur ekki þessum
augum á málið; hans skýring
er sú, að öll fyrirbæri náttúr-
unnar séu orsakir atburða, er
áður hafi gerzt.
Á hinn bóginn getur það ver-
ið mjög erfitt að finna orsaka-
keðjuna — þarf í því sambandi
aðeins að minna á krabbameins-
rannsóknimar. En stundum
rekst maður á fyrirbrigði, jafn-
vel býsna flókin, þar sem hægt
er að rekja orsakakeðjuna,
leggja hlekk við hlekk án þess
nokkurn vanti. Nógu fróðlegt
er að rekja eina slíka keðju.
Aðhyllist maður kenningu