Úrval - 01.10.1955, Side 69

ÞEGAR KRANSÆÐ I HJARTA STlFLAST
67
brjóstinu, tíu sentímetrum fyrir
neðan hnútinn á hálsbindinu
hans. Hann hélt það væri frá
maganum; hann átti vanda til
að fá brjóstsviðaverki og gekk
með sýrueyðandi töflur í vasa
sínum.
Allt í einu fannst honum sem
hann treysti sér ekki til að
ganga lengra og hann fór inn
í næsta vagn og settist í autt
sæti nálægt dyrunum. Þaðan gat
hann komizt fram í snyrtiklef-
ann svo lítið bæri á, ef hann
yrði veikur. Hann stakk upp í
sig magatöflu og fór að sjúga
hana. Brátt kom annar verkur
á litlum bletti við hlið hins, og
síðan enn einn. Þeir runnu síðan
saman og voru nú eins og glóð-
heit stöng upp eftir brjóstinu.
Það hvarflaði að honum hvort
þetta gæti verið frá hjartanu,
en hann hélt, eins og margir
aðrir, að verkur fyrir hjarta
væri neðar og vinstra megin í
brjóstinu. Honum datt í hug að
fara úr lestinni og reyna að
finna lækni, en hætti við það;
hann yrði sér til athlægis, ef
þetta væri ekki annað en brjóst-
sviðaverkur.
í tvær eða þrjár mínútur sat
hann kyrr. Þá fann hann að
vinstri handleggurinn var orð-
inn dofinn, og verkur hljóp úr
vinstri öxlinni fram í olnbogann.
Hann var nú ekki lengur í vafa
um hvað að sér væri. Lestin
var runnin af stað. Hann var
viss um að hann myndi deyja,
en það greip hann ekki ofsa-
hræðsla, og hann fór að lesa
Faðirvorið.
Lestin nálgaðist nú fyrstu
stöðina og honum flaug í hug
að fara úr þar. En þá greip
hann sú sannfæring, að ef hann
stæði upp, mundi hann detta
dauður niður eftir eitt eða tvö
skref. Hann er einlægur trú-
maður. Hann hafði samið erfða-
skrá sína. Það var ekki dauða-
hræðsla eða söknuður yfir því,
sem hann átti ógert sem ásótti
hann, heldur eitthvað er hann
lýsir sem gagntakandi, blýþung
vitund um sáran missi: hann
mundi aldrei framar fá að sjá
konu sína og þrjá unga syni.
Og hann kenndi óljósrar
gremju: aðeins 41 árs.
Lestarþjónninn kom inn í
vagninn til að taka af mönnum
farmiðana. Þegar röðin kom að
sögumanni okkar, sagði hann
stillilega: ,,Ég hef fengið
hjartakast. Ég þarf að komast
úr lestinni."
Augun í Jestarþjóninum urðu
stór. „Ég skal nema staðar við
næstu stöð,“ sagði hann og flýtti
sér út. Þegar lestin hægði á sér
kom hann aftur og bremsumað-
ur í fylgd með honum. Sögumað-
ur okkar stóð upp, við því bú-
inn að detta dauður niður við
hreyfinguna. En ekkert skeði.
Hann studdi sig við bremsu-
manninn og gekk hægt niður
þrepin út á brautarpallinn.
„Þetta er ekki heppilegur
staður fyrir yður,“ sagði
bremsumaðurinn um leið og lest-