Úrval - 01.10.1955, Síða 77

ÞEGAR MESSlNABORG HRUNDI
75
vita að þeir myndu brotna þá
og þegar. Þá minntist hann allt
í einu móður sinnar og systur.
Hann varð að brjóta hurðina
inn til þeirra. Móðir hans hafði
þegar rannsakað undankomu-
leiðir, en allar útgöngudyr
reyndust lokaðar. Þá minntist
hún þess allt í einu, að hún
hafði séð kaðal undir rúmi lækn-
isins. Þessi kaðall varð þeim
til björgunar. Læknirinn lét
mæðgurnar síga niður fyrst og
fór sjálfur á eftir. Þegar niður
á götuna kom, mættu þeim óp
og vein særðra manna. Þau á-
kváðu að bjarga þeim, sem þau
gætu, þarna í nágrenninu, og á
næsta hálftíma tókst þeim að
bjarga 36 manns, sem ýmist
var grafið lifandi eða lokað
inni. Margir voru særðir og aðr-
ir örvita af hræðslu. Enginn
hafði rænu á að þakka fyrir
hjörgunina, allir tóku á rás, þeg-
ar þeir fundu. að þeir voru laus-
ir. Aðeins einn var kyrr, grát-
andi öldungur sem ekki gat
yfirgefið þá rúst, sem einu
sinni hafði verið heimili hans.
Kennarinn Ludovici Pulgi
komst einnig lífs af þegar Mess-
ína hrundi. Hann segir svo frá:
Ég var kominn á fætur og var
að leiðrétta stílabækur þegar
jarðskjálftinn byrjaði. Þegar
ég stóð upp til að forða mér,
féll loftbiti á höfuð mér og ég
missti meðvitund. Þegar ég kom
til sjálfs mín, var ég klemmd-
ur milli tveggja veggja og höf-
uð mitt og andlit þakið storkn-
uðu blóði. Þegar lýsa tók af
degi, reyndi ég að losa mig og
tókst það. Ég reikaði yfir rúst-
irnar í átt til hafnarinnar. Á
leiðinni mætti ég lifandi manni.
Við staðnæmdumst og störðum
hvor á annan eins og villidýr.
Hvorugur sagði neitt. Hvorugur
hreyfði sig. Skelfingin fór eins
og kaldur straumur niður bak
okkar. Við misskildum þá glóð,
sem við sáum brenna í augum
hvors annars. Ég rauf fyrst
þögnina.
„Hver ert þú?“ spurði ég.
„Erum við tveir einir lifandi?"
„Hvaða máii skiptir hver ég
er? Ég er einn eftirlifandi af
ellefu manna fjölskyldu. I gær
var ég milljónamæringur. Nú á
ég ekkert. En við erum ekki
þeir einu, sem komust lífs af.
Nokkur hundruð hafa farið um
borð í bátana í höfninni og
nokkur þúsund hafa búið um
sig á Palazzastræti."
„Hve margir hafa látið lífið?“
„Fimmtíu — hundrað þúsund
eða fleiri. Borgin er öll í rúst-
um og bæirnir hinum megin
sundsins standa í björtu báli
svo langt sem augað eygir. Sím-
inn er bilaður, ómögulegt að fá
samband við Catania eða Paler-
mo. Við erum án sambands við
umheiminn. Yfirvöld borgarinn.
ar eru öll dauð. Af her og lög-
reglu eru aðeins fáeinir á lífi.
Það eiga eftir að dynja yfir
verri hörmungar, ef ekki berst
fljótlega hjálp . . .“
Ekki leið á löngu áður en lík-