Úrval - 01.10.1955, Qupperneq 93

BG HEP BEÐIÐ EPTIR ÞER . . .
91
En það var ekki andlit, sem
hann sá, það var skuggi af and-
liti, skuggi manneskju, sem
hann hafði elskað. Hann stóð
þarna furðu lostinn í snjóbirt-
unni — var þetta ekki sýn, sem
hann sá?
„Ég hef beðið eftir þér,“ sagði
Ingibjörg.
Hann varð þess var, að bíl-
stjórinn tók töskuna hans og
lét hana inn í bílinn. Hann lang-
aði til að flýja, inn í fangelsið
eða eitthvað burtu — allt var
skárra en þetta öfugstreymi
tímans, þessi afskræmdi upp-
vakningur hins liðna.
En Ingibjörg tók í hönd hans
og dró hann inn í bílinn.
Bíllinn ók af stað eftir snævi-
þakinni götunni. Allan fékk
verk í augun af snjóbirtunni og
brá hendinni fyrir þau.
„Þú ert þreyttur,“ sagði Ingi-
björg og rödd hennar var mild
og blíð. En nú færðu að hvíla
þig — hvíla þig frá öllu . . .“
„Hvaðan kemur þú?“ spurði
hann. „Hvernig vissir þú að
ég . . .“
„Ég hef vitað allt,“ svaraði
hún. „Ég hef alltaf vitað það.
Ég vissi að það mundi enginn
annar bíða eftir þér í dag. Þess
vegna kom ég. Þú átt að búa
hjá mér, Allan. Ég hef svo nota-
lega íbúð. En þú þarft ekki að
vera lengur en þú sjálfur villt.
Mig langar bara til að þú eigir
eitthvert athvarf núna. Manstu
eftir síðasta bréfinu, sem þú
skrifaðir mér? Það eru seytján
ár síðan. Þú skrifaðir, að þú
elskaðir mig ekki lengur, en við
skyldum halda áfram að vera
vinir, og ef ég þyrfti á hjálp
þinni að halda, skyldi ég snúa
mér til þín. Ég svaraði, að veg-
urinn frá mér til þín væri lok-
aður, en vegurinn frá þér til
mín yrði alltaf opinn . . og
hann er ennþá opinn, Allan!“
Það var syngjandi hreimur í
mjúkri rödd hennar, sigurhreim-
ur. En hún strauk hönd hans
hægt og blíðlega. Honum fannst
hann vera aðframkominn af
þreytu.
Bíllinn ók áfram. Einhvers-
staðar fyrir utan var fögur ver-
öld í vetrarskrúði.
„Ég vissi að konan þín fór
frá þér,“ sagði Ingibjörg. „En
ég — ég fyrirlít þig ekki. Ég
veit að þú hefur ekki brotið neitt
af þér. Ég stend alltaf með þér,
Allan. Ég stæði líka með þér,
þó að þú hefðir framið eitthvert
afbrot. En ég skal ekki ergja
þig með ástarhjali, Allan. Ég
ætla bara að vera vinur þinn!“
vera vinur þinn!“
Nú var bíllinn kominn á aðal-
götuna. Sporvagnar og strætis-
vagnar og fólk, var á sífelldu
iði í sólskininu.
Allan þótti sem hann hefði
verið dauður og hefði verið leyft
að líta mannheima í síðasta sinn.
Kvenfólkið á götunni hló —
hann heyrði ekki hláturinn, en
hann sá í tennur milli rauðra
varanna. Hann gaut augunum
til konunnar við hlið sér. Hún