Úrval - 01.10.1955, Qupperneq 96

94
ÚRVAL
nema eitt glas. Það snarsveif
á hann.
Ingibjörg snerti varla mat-
inn. Hún var önnum kafin við
að rétta honum; hann var ekki
fyrr búinn að kingja, en hún
bauð honum nýjar krásir.
Þegar þau höfðu matazt,
leyfði hún honum að bera af
borðinu með sér.
,,Þú ættir í rauninni ekki að
fá að gera þetta,“ sagði hún,
,,en þú varst vanur að gera það
þegar þú komst heim til mín
í gamla daga, manstu það ekki,
þú sagðir að þér þætti svo gam-
an að því, þú hefðir aldrei gert
það heima hjá þér, því að þið
hefðuð alltaf vinnukonur —
þessvegna máttu líka hjálpa
mér núna, þetta er alveg eins
og forðum. Nei, ég þvæ ekki
upp diskana, ég fæ hjálpar-
stúlku annanhvern dag . . .“
Þau fóru aftur inn í stofuna,
drukku kaffi og reyktu í skot-
inu við gluggann.
Allan var saddur og sljór,
hann langaði til að sofna. En
hann mundi allt í einu eftir því,
að hann hafði ekki sýnt henni
neinn þakklætisvott, aðeins
þakkað kurteislega fyrir mat-
inn. En það var erfitt að tala,
eftir sex ára þögn, og auk þess
var hann alls ekki þakklátur,
hann var hræddur við hana.
Hún brosti til hans og sagði:
,.Það er óþarfi að þakka mér.
Ég hef þráð svo heitt að fá
að gera eitthvað fyrir þig, og
ég er svo glöð að hafa fengið
tækifæri til þess. Ég veit að þú
ert enginn öreigi, ég þarf ekki
að hjálpa þér að því leyti, en
þú þurftir að eiga eitthvert at-
hvarf þegar þú losnaðir úr fang-
elsinu — ekki satt? — Kann-
astu ekki annars við þessa kaffi-
bolla? Þú gafst mér þá í af-
mælisgjöf, en við völdum þá
bæði — það voraði snemma
þetta ár, og þegar við höfðum
keypt bollana, gengum við út
eftir Strandveginum, manstu
ekki eftir því? . . . En ég skal
ekki trufla þig með heimsku-
legum, gömlum minningum, All-
an. Ég vil aðeins að þér líði vel
hjá mér. Þú verður hérna að
minnsta kosti dálítinn tíma ? Þú
verður að hvíla þig vel áður en
þú ferð að leita þér atvinnu.
Ég tók mér frí í dag, en ann-
ars er ég að heiman allan dag-
inn — ég er einkaritari Axels-
sons forstjóra hjá Axelsson &
Co. Það er ágæt staða — og
þú getur notað íbúðina eftir
vild. Stúlkan getur eldað há-
degismat fyrir þig, ef þú vilt.
Líttu á þennan hring, Allan, ég
hef borið hann öll þessi ár, dag
og nótt, ég lét hann minna mig
á þig á hverjum morgni þegar
ég vaknaði. Ég var alltaf sann-
færð um að þú mundir koma
einhverntíma til mín aftur — á
einn eða annan hátt. Ég hef
þráð svo ákaft — og ef til vill
eru óskir máttugar — það lítur
næstum út fyrir það . . .“
Það var aftur kominn syngj-