Úrval - 01.10.1955, Qupperneq 97

EG HEF BEÐIÐ EFTIR Þ.ÉR . . .
95
andi sigurhreimur í rödd henn-
ar. ,
Allan varð skyndilega ljóst,
að hún hlyti að hafa orðið glöð,
þegar hann lenti í fangelsinu,
hún hlyti að hafa fagnað, þeg-
ar Marianna fór frá honum, og
hún hafði áreiðanlega hrósað
happi, þegar hann varð nú á
vegi hennar eins og rekald. Hún
hafði beðið eftir þessum degi
í seytján ár. Hann spurði sjálf-
an sig, hvort hann mundi líka
gleðjast, ef líkt stæði á fyrir
Mariönnu og hún yrði að leita
á náðir hans. Ef til vill — hann
var ekki alveg viss um það.
„Manstu eftir því þegar við
hittumst síðast,“ sagði Ingi-
björg. „Það var heima hjá okk-
ur. Við fórum í langan göngu-
túr og við hnakkrifumst, en svo
sættumst við aftur, og þú fórst
ekki fyrr en seint um kvöldið.
En þú vildir ekki vera hjá okk-
ur um nóttina, þú vildir fara
með síðustu lestinni. Þú komst
með fulla körfu af gulum blóm-
um handa mér, og þegar þú
varst að leggja af stað, vildi
ég að þú skildir körfuna eftir,
mér fannst hlægilegt að karl-
maður bæri tóma körfu á hand-
leggnum, en þú sagðir að það
gerði ekkert -til og fórst með
hana. Hg fylgdi þér á leið, en
ekki langt, því að þetta var
ágústkvöld og skuggalegt á veg-
inum. En ég fylgdi þér þangað
til ég sá ekki lengur ljósin heima
og þá kvöddumst við. „Vertu
sæl, ég hringi á morgun,“ sagð-
ir þú og kysstir mig og fórst.
Þú varst í ljósgráum fötum og
ég horfði lengi á eftir þér, al-
veg þangað til þú hvarfst í
myrkrið. En þú leizt aldrei við
og þú gekkst hratt og ég var
svo einkennileg og kvíðin . . .
Og daginn eftir skrifaðir þú mér
að allt væri búið milli okkar.
En fyrirgefðu mér, Allan, ég
ætlaði ekki að ýfa upp gömul
sár . . .“
Hún hafði rétt f yrir sér; hann
hafði ekki litið um öxl. í sama
bili og hún sleppti hönd hans,
hafði hann tekið óhagganlega
ákvörðun: hann ætlaði ekki að
sjá hana framar. Og þegar hann
var kominn af stað, varð hann
gagntekinn af fögnuði, og hann
herti gönguna og fór síðast að
hlaupa. Hann var ekki ástfang-
inn af neinni annarri þá, en
hann var farinn að elska lífið,
og það hafði frelsað hann frá
henni. Hann hljóp frá henni með
löngum, fagnandi skrefum beint
út í lífið.
En fyrir hana hafði hann ver-
ið lífið sjálft, það skildi hann nú.
VI.
Hún lagði svæfla og ábreiðu
á dívaninn og sagði honum að
fá sér blund. Hann steinsofnaði
og svaf vært. Það var farið að
skyggja, þegar hann vaknaði.
Ingibjörg sat í rauða stólnum.
Hún var að hekla og fingurnir
hömuðust eins og í gamla daga.
Hún hafði sett upp nefgleraugut