Úrval - 01.10.1955, Qupperneq 110

108
ITRVAL
þaut í rykkjum gegnum loftið,
yrði rekið í brjóstið á honum.
— Ne-ei, út með það! Hver
er það, sem þú meinar? Þú
hefur móðgað mig! Ég . . . það
er ekki til sá kvenmaður, sem
stenzt mig . . . Ekki ein ein-
asta! Og þú ert að skensa mig
í annarra áheyrn!
Það leyndi sér ekki, að hann
var innilega móðgaður. Senni-
lega hafði hann ekkert til að
stæra sig af, annað en það, að
eiga auðvelt með að fífla konur,
og kannski var einmitt þessi
eiginleiki hans það eina, sem var
með lífsmarki í honum sjálfum,
það eina sem lét hann finna
það, að hann væri lifandi mað-
ur. Sumum mönnum er þannig
farið, að allt það bezta og dýr-
mætasta í lífi sínu eiga þeir að
þakka einhverjum sjúkdómi, á
sál eða líkama. Þeir dragnast
með þennan sjúkdóm til hinztu
stundar og lifa ekki fyrir annað.
Þeir nærast af honum um leið
og þeir þjást af honum. Þeir
kvarta undan honum við aðra
og vekja þannig á sér athygli,
öðlast samúð fólks, og samúðin,
vorkunnsemin, er þeim fyrir
öllu. Að taka frá þeim sjúkdóm-
inn, lækna þá, gerir þá aðeins
óhamingjusama, því þá hafa
þeir verið rændir einasta lífs-
möguleika sínum — og skildir
eftir allslausir, tómir. Stundum
er líf manna svo vesalt og bág-
borið, að þeir neyðast til að
leggja rækt við lesti sína og lifa
fyrir þá; oft verða menn lasta-
fullir af eintómum leiðindum.
Hermaðurinn var orðinn reið-
ur, gekk fast að bakaranum og
hvæsti:
— Nú! IJt með það! Við
hverja áttu?
— Á ég að segja þér það?
sagði bakarinn okkar allt í einu
og sneri sér að honum.
— Núh?!
—■ Þekkirðu Tönju?
— Hvað um það?
— Hvað um það! Reyndu við
hana ef þú þorir!
— Ég?
— Já, þú!
— Við Tönju? Iiún liggur
fyrir mér eins og skata!
— Við sjáum til!
— Þið skuluð sjá til! Ha-ha!
— Hún lætur þig ekki . . .
— Eftir mánuð skuluð þið
sjá!
— Gortari!
— Eftir hálfan mánuð skulið
þið sjá! Það var þó . . . Hún
Tanja! Ha-ha!
— Svona, burt með þig! . . .
Þú tefur fyrir!
— Eftir tvær vikur hef ég
hana eins og mér sýnist!
— Burt með þig, sagði ég!
Bakarinn okkar þaut upn eins
og naðra og reiddi skófluna.
Hermaðurinn hopaði forviða á
hæl, leit á okkur þegjandi og
sagði svo lágt og ógnandi um
leið og hann fór:
— Gott og vel!
Við höfðum allir þagað og
fylgzt með deilunni af áhuga, en
eftir að hermaðurinn var far-