Úrval - 01.04.1956, Síða 10

8
ÚRVAL
inn gestinum, og Allah ætti ekki
að opna ferðamanninum dyr
hans. Nei, nei, ég er ekkert
öðruvísi en aðrir. Mundi ekki
eins fara fyrir yður, ef ég kæmi
til Þýzkalands ? Heimur yðar,
umhverfi yðar, já, sú mynd sem
þér berið í huga af sjálfum yð-
ur, fengi nýjan ferskan blæ. Og
mundi yður ekki þykja það
undarlegt, ef ég færi að „end-
urgjalda" ? Sem Evrópumaður
munuð þér ef til vill ekki finna
til þess, en mitt viðhorf er
þetta: þegar einhver heldur að
hann þurfi að endurgjalda, lít-
illækkar hann gestgjafa sinn.
Hann heldur að hann geti gold-
ið fyrir gestnsni, fyrir hlýlegt
viðmót með því að bjóða til
samskonar samfunda, með
þakkargreiða síðar — þar sem
aftur á móti alúð hans sjálfs,
samvistirnar við hann og fús-
leiki hans til að hlusta, er hið
eina sanna þakklæti. Þér hafið
nú í fjórtán daga hlustað á mig
af skilningi og góðri eftirtekt,
og fyrir það þakka ég yður.“
Hann reis á fætur. „Því mið-
ur verð ég að aka yður niður
að skipi í leigubíl. Bíllinn minn
varð fyrir skeramdum."
„Það var slæmt að heyra.“
„Það varð árekstur í gær milli
mín og H. ræðismanns. Hann
ók á bílinn minn og það urðu
talsverðar skemmdir á báðum
bílunum."
Þjónn kom inn með bréf-
spjald. Það var ekki langt mál
sem á því stóð, tæpast meira
en ein setning, en það birti yfir
svip vinar míns. Hann sneri
bréfinu hugsandi í höndum sér,
því næst leit hann á mig. „Ræð-
ismaðurinn var óhuggandi,“
sagði hann brosandi. „Ég sendi
honum því í gærkvöldi eitt af
skrautkerunum mínum, sem
hann hafði dáðst mikið að, og
lét fylgja með bréfspjald sem
ég skrifaði á, eins og siður er
hjá okkur: „Til þess að þér
þurfið ekki lengur að hafa á-
hyggjur út af þessu lítilf jörlega
atviki.“ Hann hefur skilið mig.
Hann ætlar að koma í kurteis-
isheimsókn eftir þrjá daga, við
munum ekki minnast á árekst-
urinn, hann mun ekki bjóða mér
að greiða viðgerðarkostnaðinn,
hann mun ekki endurgjalda
skrautkerið. En hann þakkar
mér með þessu litla bréfspjaldi,
sem er mér meira virði en nokk-
urt endurgjald."
Hann rétti mér bréfspjaldið.
Á því stóðu þessi orð: „Eg
er ekki lengur áhyggjufullur.“
Sagt í Ameríku: „Hérna um kvöldiS fór ég að hugsa —
þú veizt hvernig það er þegar sjónvarpið bilar . . .“
—★—
Ástæðan til þess hve dýrt er að lifa er sú, að það sem var
munaður í gær, er orðin nauðsyn í dag.