Úrval - 01.04.1956, Qupperneq 12

10
ÚRVAL
í hjónábandið er komið. Þegar
maðurinn hefur unnið konuna
í þeim skilningi að hann hefur
fengið hana fyrir konu, heldur
hann kannski, að nú sé öllu
kjassi og ástarhjali lokið og að
héðan í frá sé hún hans, alltaf
reiðubúin þegar hann lystir.
Þetta hefur tvennskonar á-
hrif. Forleikur ástai’lífsins verð-
ur eins stuttur og unnt er að
komast af með og öllum „útúr-
dúrum“ sleppt. Samtímis verður
samlíf hjónanna að venjubundn-
um skylduathöfnum, sem rækt-
ar eru af trúmennsku en án
nokkurrar hrifningar eða hug-
kvæmni.
Margir menn gera sér ekki 1 jóst,
að neitt sé athugavert við þetta.
Sé slíkur maður spurður hvort
hann elski enn konuna sína,
svarar hann undir eins að auð-
vitað elski hann hana enn. Ef
hann væri beðinn að færa sönn-
ur á það, mundi hann benda á,
að hann hafi kosið að lifa áfram
með konu sinni, þó að hann
hafi átt kost á mörgum falleg-
um konum; að hann leggi hart
að sér til þess að búa henni
fallegt heimili, og varist að
gera það, sem hann viti að
sé henni á móti skapi. Hvers
geti kona krafizt frekar?
Mál er nú kannski að athuga
hvað það er sem konan raun-
verulega vill. Viðhorf hennar
til hjónabandsins er annað. Eins
og allt sem henni viðkemur, er
það margslungnara. Ég vil þó
gerast svo djarfur að fullyrða,
að það sem einkum knýr konuna
til að giftast, sé þörf hennar
á öryggi og varanlegu ástar-
sambandi. Þar í felst að sjálf-
sögðu kynlífið; en fyrir konur
almennt er það ekki jafnþýð-
ingarmikið og fyrir karlmenn.
Fyrir konuna er holdlegt sam-
neyti aðeins hluti af öðru dýpra
og víðfeðmara. Það felst í því
fyrirheit um móðerni — sú
hugsun er nátengd því í huga
hverrar konu.
En það er ekki fyrst og fremst
þetta, sem ég á við. Mér var
ofar í huga sú staðreynd, að
kynlífsreynsla konunnar mótast
nær eingöngu af því andrúms-
lofti sem umlykur hana, því
undirspili tilfinninganna sem
fylgir henni. Ef allar aðstæður
eru ekki eins og þær eiga að
vera, missir reynslan gildi sitt,
vekur jafnvel óbeit.
Þetta er í samræmi við til-
gang náttúrunnar. Kvenkynið
þarf ekki svo mjög að hugsa
um að eðlunin eigi sér stað. Hin-
ar ráðríku hvatir karlkynsins
sjá um það. En kvenkynið lætur
sig varða afleiðingarnar. I
mannheimi eru þær stofnun
heimilis og barneign. Konan veit,
að maður sem aðeins vill hafa
af henni stundargaman, mun
ekki hjálpa henni til að full-
nægja kveneðli sínu. Hún vill
fá þann mann, sem er reiðubú-
inn að standa við hlið hennar
og vernda hana með umhyggju
og ástúð.
Þessvegna þarfnast konan