Úrval - 01.04.1956, Síða 13

LISTIN AÐ LIFA ! HJÓNABANDI
11
þess, að maðurinn sé stöðugt
að fullvissa hana um ást sína
— i orðum jafnt og athöfnum.
Það er ekki vegna þess að hún
sé hégómagjörn og vilji láta slá
sér gullhamra, (sennilega eru
karlmenn hégómagjarnari en
konur), heldur vegna þess að
sannfæringin um að hún sé elsk-
uð eykur henni traust. I slíku
andrúmslofti getur hún veitt
manni sínum fyllsta unað í vissu
þess að hann ann henni heitt
og mun ekki yfirgefa hana þeg-
ar hún er orðin móðir og þarfn-
ast hjálpar og að hann muni
einnig elska börn hennar og
taka fullan þátt í uppeldi þeirra.
Þannig er konan alsæl, þegar
hún veit að maðurinn ann henni
af alhug. Hún veit að líkams-
þokki hennar er ekki aðeins
laun sem hún getur gefið mann-
inum fyrir ást hans, heldur einn-
ig tæki til þess að viðhalda og
auka ást hans. I stuttu máli:
hún veit, að með kynlífi sínu
getur hún tryggt sér ást manns
síns, ef hún heldur vel á spil-
unum.
Ekki er þó svo að skilja, að
kynlífið og ástin sé raunveru-
lega aðskilin í reynslu hennar.
Hún á að geta notið hinnar
holdlegu tjáningar ástarinnar
engu síður en maðurinn. En
samt hefur hún alltaf annað
viðhorf til hennar.
Af framansögðu er auðskilið
hversvegna konu finnst sér sár-
lega misboðið þegar maður
hennar umgengst kynlíf þeirra
eins og sjálfsagðan hlut og
skeytir ekki um að láta í ljós
þá ást, sem ætíð á að finna í
því æðstu tjáningu sína.
Á þessu getur manninn alveg
brostið skilning. Það sem hon-
um finnst máli skipta er stað-
festa hans, og honum kann að
virðast óþarft og jafnvel til-
gerðarlegt að vera sífellt að
fullvissa konuna um ást sína.
Það sé aðeins háttur samvizku-
lausra kvennamanna, að vera
sífellt með ástarorð á vörunum.
Eigi að síður veit hygginn
maður, að kona hans verður
ekki fullkomlega hamingjusöm
meðan hann vanrækir að sýna
henni þau tákn ástar hans, sem
kosta hann svo lítið, þegar allt
kemur til alls, í samanburði við
ávinninginn.
Ef eiginmaður sveltir konu
sína að staðaldri í ástum, mun
hann að lokum komast að raun
um, að hann hættir að geta
vakið kynlíf hennar. Það er
ekki hennar sök. Sérhver maður
þarf að gera sér ljóst, að hlut-
verk konunnar í ástum er svör-
un, og að þessvegna verður eitt-
hvað að vera til að svara. Ég
held að það hafi verið Balzac,
sem sagði að konan væri eins
og fiðla — í höndum kunnáttu-
manns geti hiin sent frá sér
unaðslega tónlist; en í klaufa-
höndum komi ekki frá henni
annað en falskir skrækir!
Sérhver kona veit, að þessi
einfalda samlíking er rétt. En
mikið vantar á, að allir karl-