Úrval - 01.04.1956, Qupperneq 62

Höfundur rekur tilraunlr, sem gerðar hafa
verið til að framkalla meyfæífingu hjá
spendýrum og ræðir spurninguna:
Er meyfæðing hjá konum hugsanleg?
Grein úr „Magasinet",
eftir Helmuth Gottschalk.
EKKTUR, enskur kvenlækn-
ir skrifaði nýlega grein í
brezka læknablaðið The Lancet
og ræddi þar spurninguna um
það, hvort meyfæðing geti átt
sér stað hjá konum. Svar henn-
ar við spurningunni var jákvætt:
meyfæðing getur átt sér stað,
þó að líkurnar séu að vísu ákaf-
lega litlar. Af milljónum fæð-
inga ætti samkvæmt vissum
meginreglum líkindareiknings
ein að geta orðið meyfæðing.
Það stóð heldur ekki á, að
nokkrar brezkar konur gæfu sig
fram og teldur sig reiðubúnar
að leggja eið út á, að þær hefðu
átt eingetin börn.
Leikmönnum er ekki láandi
þó að þeir brosi vantrúaðir að
þessu og taki ekki allt of hátíð-
lega slíkan sennileikareikning,
vitandi það, að það væri and-
stætt náttúrunni að eggfruma
þroskaðist án frjóvgunar sæðis-
frumu og yrði að nýjum ein-
stakling.
En þarna hefur leikmaðurinn
sem sagt á röngu að standa!
Það er ekki andstætt eðli frum-
unnar, að hún byrji sjálfkrafa
að skipta sér og tímgast án þess
að önnur fruma sameinist henni.
Þvert á móti! Þetta er einmitt
hinn upprunalegi tímgunarmáti
flestra einfrumunga. Fruman
skiptir sér aftur og aftur og
framleiðir hverja kynslóðina á
fætur annarri algerlega ,,ein síns
liðs“, eða réttara sagt: af á-
stæðum sem vér höfum aðeins
óljósar hugmyndir um. Hjá
sumum einfrumungum má öðru
hvoru greina, að tvær frumur
renna saman áður en æxlun með
skiptingu heldur áfram. Þetta
er fyrsti vísirinn að þeim tímg-
unarmáta, sem algengastur er
meðal æðri lífvera: tvær ólíkar
frumur — eggfruman og sæðis-
fruman — renna saman, svo að
tímgunin geti hafizt.
Þannig byrjar náttúran
þroskabraut sína til æðri lífvera,
sem að lokum skipta þannig með
sér hlutverkum, að sumar fram-
leiða eggfrumur og aðrar sæð-
isfrumur: það hefur myndazt
kvenkyn og kai’lkyn. I upphafi
virðist svo sem náttúran eigi
örðugt með að fylgja þessari
nýju braut. Sérstök skilyrði þarf