Úrval - 01.04.1956, Qupperneq 90

88
tJR VAL
þúsund afbrigðilegra erfða-
stofna. Þessir erfðastofnar geta
tengzt saman á svo marga vegu
að skiptir trilljónum, jafnvel
kvadrilljónum; tveir erfðastofn-
ar geta tengzt á f jóra vegu, þrír
á átta vegu, fjórir á 16, fimm
á 32 o. s. frv. Ég ætla ekki að
gera tilraun til þess að rekja
þessar tölur upp í þúsund! En
enginn mun efast um að talan
sé há. Við höfum því fullan rétt
til að staðhæfa, að aldrei muni
fæðast hér á jörðinni tveir ná-
kvæmlega eins menn.
Sérhver maður er einstætt
fyrirbrigði. Þessi fullyrðing er
byggð á öruggum líffræðilegum
rannsóknum. Undantekning eru
auðvitað eineggja tvíburar, en
sú undantekning staðfestir að-
eins regluna, því að eineggja
tvíburðar koma báðir úr sömu
frjóvguðu eggfrumunni, og er
arfur beggja því nákvæmlega
hinn sami.
Sérstaða einstaklingsins birt-
ist í allri veru hans, í andlits-
falli hans, líkamsbyggingu, lófa-
og fingraförum hans, samsetn-
ingu blóðsins (það eru til mill-
jónir blóðtegunda) og í efna-
samsetningu vefjanna. Ein af-
’leiðing þessarar sérstöðu er sú,
að vef eða líffæri úr einum
manni er ekki hægt að græða
í annan mann. Vefurinn grær
að vísu við í fyrstu, en hann
getur ekki samlagazt vefjum
líkamans og deyr brátt. Ástæð-
an er sú, að aðskotavefurinn
vekur líkamann til sjálfsvarnar.
Sönnun þess, að ágræðslan
mistekst vegna sjálfsvarnar lík-
amans, er sú staðreynd, að
vefjaflutningur milli eineggja
tvíburt tekst nálega alltaf. Má
jafnvel með því að flytja skinn-
pjötlu milli tvíbura, fá úr því
skorið hvort þeir eru eineggja
eða ekki.
Jafnvel hinn náni skyldleiki
foreldris og barns og systkina
nægir ekki til þess að ágræðsla
takist. Margir munu minnast
þess úr fréttum, þegar gerð var
tilraun til þess að græða nýra
í piltinn Marius Richard úr móð-
ur hans. Bæði nýrun í piltinum
voru ónýt og vildi móðirin
freista þess að bjarga lífi hans
með því að gefa honum annað
nýrað úr sér. Frægustu læknar
framkvæmdu aðgerðina við hin
fullkomnustu skilyrði. Hið á-
grædda nýra starfaði í nokkra
daga, en síðan dó það og þá
að sjálfsögðu pilturinn líka.
P. B.: Hver var í þessu til-
felli erfðaskyldleikinn ? Og hver
er hann t. d. milli tveggja
bræðra ?
J. R.: Ekki er unnt að svara
nema fyrri helming þessarar
spurningar, þ. e. við getum skil-
greint erfðaskyldleika foreldris
og afkvæmis. Foreldri lætur allt-
af afkvæmi sínu í té helming
erfðastofna sinna; þau hafa því
sameiginlegan helming erfða-
stofna sinna, og auk þess að
sjálfsögðu mikinn hluta hinns
helmingsins, eins og allir menn.
Um systkini má segja, að tölu-