Úrval - 01.03.1964, Síða 22

12
ÚRVAL
„James við höfum sigrað!“
Ég hitti Jim Havens í fyrsta
sinn fyrir 10 árum, þegar hann,
ásamt konu sinni, tók þátt í
sumarnámskeiði föður míns í
málaralist á strönd Mainefylkis.
Jim var grannur, en léttur og
fjörugur eins og engispretta.
„Hann var einn af allra fyrstu
nemendum minum,“ sagði faðir
minn mér síðar. „Hann hefur
góðar gáfur og starfsorku og
áhuga til þess að ávaxta þær.“
Á allra næstu árum barst sag-
an um Jim til eyrna læknastétt-
arinnar og læknarnir voru undr-
andi og glaðir að heyra að syk-
ursýki hans var haldið í skefj-
um. Og ekki aðeins það, heldur
var þessi unga mannrengla á
hraðri leið til að verða mikils
metinn i heimi listarinnar. í
verkum sínum úthellti hann
sinni nýfundnu lífsgleði og
gerði þátttakandi í þeim allt,
sem umhverfis hann var: skóg-
ana, fuglana, snjóinn á þakinu,
og ósýnilegar vindrákirnar á
himninum. Brátt mátti sjá verk
hans í Metropolitansafninu í
New York, í Þinghúsbókasafninu
cg á mörgum listasöfnum.
En hinn stöðugi lofsöngur
verka hans var ekki einasta
þakkarfórn Jims. Fyrir tilstilli
dr. Williams gerðist hann til-
raunadýr við fullkomnun ins-
úlinsins. í fyrstu var sjúkdóms*
tilfelli Jims haldið leyndu, þar
sem insulin birgðir voru þá af
mjög skornum skammti. Fyrstu
skömmtunum var vingjarnlegum
járnbrautarstarfsmanni i Tor-
onto eða samvinnubryta á Onta-
rioferjunni trúað fyrir. Faðir
Jims eða systur fóru til móts
við lestina eða ferjuna og liröð-
uðu sér siðan heim til Havens
með nýja lyfið. Því næst „spraut-
aði“ Jim sig sjálfur með nýja
efninu, kaldur og rólegur, og
lagði á sig hvers konar þrautir
og slæmar aukaverkanir, sem
upp kynnu að koma og skýrði
læknunum frá því.
Eftir nokkra mánuði var farið
að framleiða insúlín í Bandaríkj-
unum, og Jim Havens fékk hjá
lækni sínum nokkra fyrstu
skammtana, sem þar voru fram-
leiddir. Um það leyti fór tala
þeiri'a sykursýkissjúklinga ört
vaxandi, sem fengu hormónið.
Loks tókst vísindamönnum að
framleiða hóp af insúlínum úr
bristkirtli sauðfjár — öruggari
ódýrari og sem hægt var að
laga eftir mismunandi þörfum
sjúklinganna.
Jim Havens dó úr krahba-
meini, sextugur að aldri. 38 ár
af æviskeiði hans hafði Banting
gefið honum, og jietta langa
tímabil notaði Jim til þess að
gera þúsundir manna þáttak-
andi i gleði sinni í heimi nátL