Úrval - 01.03.1964, Qupperneq 54

44
ÚRVAL
væri sami pilturinn. Hinn í'orS-
um ósvífni unglingur spurði nú
auðmjúklega, hvort hann, þrátt
fyrir það, sem gerzt hafði, mundi
fá inngöngu i samtökin. Sér
þætti einnig vænt um, ef hann
yrði tekinn á kviðdómenda-
skrána. Evans ráðgaðist um það
við félaga sína. Þeir ákváðu að
veita honum jákvætt svar.
Piiturinn er nú einn hinna
athugulustu — og ströngustu —
kviðdómendanna. „Ég lærði
mína lexiu,“ segir hann. Eink-
unnir hans i skólanum hafa rok-
ið upp, og hann hefur i hyggju
að reyna að ná lögfræðiprófi.
Allar likur benda til þess að
honum takist það.
Einstöku sinnum þykir Sant-
ora dómara ungmennakviðdóm-
urinn full vægur. En oft liggur
mikil vizka á bak við mildi
þeirra. Unglingur einn, sem stol-
ið hafði 50 $ virði af fatnaði
í búðum, var leiddur fyrir rétt-
inn. Hann var sýnilega dauð-
skelfdur og miður sin. En fram-
burður hans óskýr og kjökr-
andi, virtist ganga kviðdómend-
endunum til hjarta. Dómarinn
vildi dæma hann til fangavist-
ar, en kviðdómurinn var því
andvigur. Hann mælti með skil-
orðsbundnum dómi til sex mán-
aða, og að greiða skyldi hinn
stolna fatnað.
Ég spurði einn kviðdómand-
ann, hvað fyrir þeim hefði vak-
að. „Skiljið þér það ekki?"
sagði hún, og varð hálf hverft
við. „Drengurinn átti að fara í
kirkju til fermingar. Honum
fannst að hann þyrfti að vera
eins búinn eins og tiðkast við
þetta tækifæri — i bláum föt-
um og öllu, sem til heyrði. For-
eldrar hans eru drykkfelld og
engar sómamanneskjur, og þau
neituðu honum um fötin. Og
þá stal hann þeim. Okkur er
ljóst, að þetta var mjög rangt
af honum. En hann er enginn
glæpamaður að upplagi. Hefði
hann verið látinn í fangelsi,
hefði hann ef til vill orðið það
— til framhúðar. Við látum hann
borga, við höfum aðvarað fjöl-
skyldu hans, við höfum aðvar-
að hann sjálfan, en við viljura
ekki koma honum á kaldan
klaka.“
„Það er furðulegt,“ sagði Sant-
ora dómari, „hvað þau virðast
hafa næma tilfinningu fyrir því,
hvaða refsing hæfi hverjum
glæp.“ Þau hafa t. d. á reiðum
höndum alls konar óvenjulega
úrskurði, sem þau beita í stað
sekta. Evan bendir á, að það
séu foreldrarnir, sem greiða
sektirnar. „En þegar unglingur-
inn er látinn fægja látún í aðal-
stöðvum lögreglunnar eða
hreinsa til i skemmtigarði i
borginni, veit hann, að þetta er