Úrval - 01.05.1965, Blaðsíða 16

14
ÚRVAL
um. Svo urðu það dagar. Ég man
tíunda daginn jafn greinilega og 21.
afmælisdaginn minn. Næst taldi
ég í vikum, þá i mánuðum. Að lok-
um varð það, að einhver, sein tók
eftir því að ég reykti ekki, spurði:
—- Hve langt er síðan þú liættir
að reykja? Ég stóð eins og þvara
og reyndi að reikna út, hve tíminn
væri orðinn langur. Allt í einu
rak ég upp hlátur — því mér varð
Ijóst, að óvissan þýddi, að ég hafði
sigrað.
Hvernig manni líður? Fólk spyr
um það í sifellu, og i upphafi gat
ég ekki annað en svarað: —- Hræði-
lega. En um viku eftir að ég hætti,
hvarf sigarettuhóstinn. Fleira hvarf:
Mæðin. í staðinn kom aukinn
líkamsþungi, — um 7% kg af fitu,
einmitt þar sem ég vildi sízt hafa
hana.
Ég notaði þá aðferð að svífast
einskis til að hætta að reykja, og
til þess notaði ég öll meginvopn
— brjóstsykur, tyggigúmmí, hnetur.
Maturinn, sem ég lét ofan í mig
á máltíðum jókst ekki að neinu
ráði, þótt ég kæmist að því, að
hægt var að slæva löngunina í siga-
rettu með kaffinu á þann hátt að fá
sér aukaskammt af eftirmatnum. Ég
uppgötvaði einnig, að te gerði mér
kvöldin auðveldari, — ekki aðeins
tebolli, lieldur alinennilegt kvöld-
te, með þunnum brauðsneiðum,
smjöri og sultu. Og súkkulaði var
góð hjálp á öllum tímum sólar-
hrings, fróaði með þvi að róa í
staðinn fyrir að örva. Seinna kom
svo að því, að ég varð að fara í
þriggja mánaða matarkúr til að
losna viö aukafituna.
Viðhorf breytast. Fólk er seint
og snemma að spyrja: — Fer það
ekki í taugarnar á þér að sjá aðra
reykja? Ekki vitund. Ég var samt
ekki svo viss um þetta í fyrsta
skipti, sem á það reyndi, ei'tir að
ég tók ákvörðunina miklu. Til þess
að búa mig undir — það var há-
degisverður í viðskiptaskyni —
fékk ég konu mína, sem ekki reyk-
ir, til að sitja gegnt mér við kaffi-
borðið, kveikja sér í sígarettu og
púa yfir mig reykskýjum i nokkr-
ar mínútur. Ég fann enga freist-
ingu, né heldur við hádegismatinn.
Burtséð frá bættri heilsu og tölu-
verðum sparnaði,' er fleira, sem
telja má til kosta. Til dæmis: ekki
fleiri brunagöt á gólfteppin, borð-
dúkana og húsgögnin; bíllinn minn
virðist hreinni að innan, borðið
mitt er hrjálegra og sömuleiðis
tennurnar i mér. Ég get ekki sagt,
að ég finni meira eða betra bragð
að mat — góður matur hefur alltaf
verið dósamlegur í mínum munni
— en þefskyn mitt er næmara.
Og sama er að segja um skilning
minn á breyzkleika reykingamanna.
Mér dettur í hug kunningi minn,
maður, sem kom til mín og sagði:
— Ég er líka hættur! Svo bætti
hann því við, að hann leyfði sér
samt svona fjórar eða fimm síga-
rettur á dag með kokkteilnum sín-
um. En hann deildi ekki þeirri
sannfæringu minni, að áður en
langt um liði yrði hann kominn
upp í einn eða tvo pakka á dag.
Og svo er það vinurinn, sem
blekkir sig (og konu sína) visvit-
andi: Hann gætir þess að taka ekki
sígarettur með sér, þegar hann