Úrval - 01.05.1965, Blaðsíða 129

DRYKKJUSlfílH ÞJÓÐA
127
flestir selja líka heimabrugg á iaun,
og er því ómögulegt að semja áreið-
anlegar skýrslur um áfengisneyzlu
Frakka, en hún er vafalaust mjög
mikil.
Frakkar eru miklir vínmenn og
drekka bæði létt vín og koníak.
Franskur verkamaður getur ekki
hugsað sér að vinna neitt verk án
þess að hafa vin við höndina. Þegar
kunningjar hittast í Frakklandi,
er það talinn sjálfsagður hlutur að
þeir fái sér gias saman.
Frakkar neyta áfengis við öll
möguleg og ómöguleg tækifæri.
Þeir telja vínið gleðigjafa, sem auki
mönnum þor og styrk, og geri þeim
kleift að sigrast á sjúkdómum og
öðrum erfiðleikum.
Þegar mönnum finnst áfengið
vera orðið eins konar lifsnauðsyn,
getur það einnig orðið þeim „lausn“
á vandamálum lífsins. Allir verða
að sætta sig við að þola einhverj-
ar brautir og erfiðleika. Áfengið
deyfir æðri heilastöðvarnar og
lamar veruleikaskynið um stundar-
sakir. En þegar menn fara að skoða
þessa eiginleika þess sem varan-
lega kosti, getur það orðið hættuleg
blekking i lífsbaráttunni.
Bandarikjamenn drekka ekki ó-
svipað Frökkum. Þeir standla í
vínstúkum og hvolfa í sig áfengi,
eins og þeir séu dauðþyrstir. Þeir
eru fljótir að kynnast, en líka jafn-
fljótir að gleyma kunningjum sín-
um, og vináttutengsl eru losara-
leg. Bandaríkjamaðurinn drekkur
oft einn.
Margir gera engan greinarmun
á víndrykkju og drykkjuskap,. en
á þessu tvennu er mikili munur.
Með áfengisdrykkju er átt við það,
að menn drekki einhvern áfengan
vökva; drykkjuskapur er aftur á
móti efnaskiptatruflun, sem getur
stafað af ofneyzlu ákveðins efnis,
jafnvel lofts eða vatns.
Mörgum hættir við að kalla alla
ofdrykkjumenn „róna“. En of-
drykkja tíðkast bæði meðal rikra og
fátækra og menntaðra og ómennt-
aðra.
Það er ekki lengur liægt að loka
augunum fyrir þeirri staðreynd, að
félagslegir og menningarlegir þætt-
ir valda miklu um ófremdarástand-
ið í áfengismálunum.
Það er margt hægt að læra af
þeim þjóðum, sem eiga ekki við
neitt áfengisvandamál að stríða —
sem ýmist nota vínið sem fæðu-
tegund eða telja það nauðsynlegan
lið í hátíðahöldum eða mannfagn-
aði.
Áfengið leiðir meira gott af sér
en illt. Við þurfum að kenna fólki
að njóta gæða þess, i stað að ala
á sektartilfinningu og hræðslu.
» »« «
Einn veikleiki aldar okkar er augsýnilega vangeta okkar til Þess
að greina á milli þarfa okkar og græðgi okkar.
Don Robinson
Leiddu hjá þér litla mótgjörð, og hún mun verða minni.