Úrval - 01.05.1965, Qupperneq 37

VlLJlfí ÞÉR ElNNIfí FARA RURT?
sagði: „Ég er með trúnni en á móti
trúarbrögðunum.“
„Viljið þér einnig fara burt?“
spurði Jesús þá tólf, þegar aðrir
voru að yfirgefa hann. Vilt þú ekki
fara líka? — kunna ýmsir að segja
við mig og þykjast þá kveða vægt
að orði. En gagnrýnin á kirkjunni
getur stafað af því, að manni liggi
í svo miklu rúmi það mál, sem hún
á að flytja, að hægara sé að tala í
óþökk annarra en að l>egja. Og
hér er ósegjanlega mikið i veði,
þar sem er Kristur og unga fólkið,
Kristur og framtíðin. Það væri
hræðilegt að hugsa sér hana án
Krists. En það er búið að iðka of
lengi, að breiða yfir ósannindin
blæju heilagleikans og telja mönn-
um trú um, að arfur feðranna sé
óhrekjanlegur. Framtíðarkynslóðin
hefir slík rök að engu.
Vér getum óhræddir játað, að
kristindómurinn er ekki það ein-
angraða og einstæða fyrirbæri í
trúarbragðaheiminum, sem kennt
hefir verið og kennt er í trúfræði-
skólum viða um heim. Vér getum
hiklaust játað þetta vegna þess, að’
af rólegum, skynsamlegum saman-
burði verður ljóst, að það sem æðst
er til í trúarheiminum, krystallast í
Jesú og kenningum hans, að það
fegursta, sem í trúarbrögðum
finnst, bendir til hans. En fyrst
svo er, er hitt ljóst, hve ósegjanlega
35
miklu skiptir um afdrif og um
túlkun málefnis hans á jörðu.
Með bezta vilja get ég ekki trú-
að því, að það sé vænlegt til á-
hrifa með framsækinni, nýrri kyn-
slóð, að grafa aftur í aldir eftir
tjáningarformum, kenningum og
siðum til þess að ávinna kynslóð
framtíðar. Þessvegna á ég líka enga
heitari ósk en þá, að kirkjan, sem
er líkami Krists á jörðu, starfstæki
hans, fái leyzt sig úr viðjum gamals
arfs einstrengingsháttar og hroka,
sem Gyðingdómur hefir illu heilli
gefið báðum, kristindómi og Mú-
hameðstrú, — og læri síðan að
syngja Guði nýjan söng, ekki gam-
alt söngl, sem lætur ókunnuglega,
tilgerðarlega og vandræðalega í
eyrum ungrar kynslóðar, — heldur
nýjan söng.
Fyrir 14 öldum hélt keisari nokk-
ur rikisráðsfund í stórri borg. Hann
bar undir ráðgjafa sína, hvort ráð-
iegra væri að halda áfram styrjöld,
sem vonlítið sýndist um, eða að
stíga á skipsfjöl, sigla burt og flýja.
í ríkisráðinu sat drottning hans.
Hún reis úr sæti og mælti: „Þú get-
ur siglt, ef þú vilt, Jústinían, skip-
in bíða í höfninni og undankomu-
leiðin á hafinu er þér opin enn. En
ég, — ég verð hér kyrr, Jústinían.“
Ætlar þú að vera kyrr, eða ætl-
ar þú að fara? Kristur spyr þig
eins og hann spurði forðum þá
tólf, þegar aðrir yfirgáfu hann.
Gætum að, hvað vér heyrum.
Cíiptiim að. hverju vér svörum-
„Bezta ráðið til Þess að losna við freistingu er að láta undan henni.“
Oscar Wilde