Úrval - 01.05.1965, Side 73

AUÐLINDIR HAFSINS
71
að saman hreinu strontium 90 og
öörum isótópum úr atómúrfalli.
Ef eigind skeldíra til að safna
í sig efnum er hin raunverulega
skýring á mangankögglunum, þá
væri afbragðslausn að uppgötva
leyndardóm þessara afburða neðan-
sjávar „efnafræðinga": svampanna,
kísilþörunganna og kórallanna.Beri
rannsóknir þær, er nú fara fram á
þessu sviði, tilætlaðan árangur, er
ekkert til hindrunar því, að við hag-
nýtum þessa stórkostlegu auðlegð
málma í efri lögum hafsins. Og
allt mælir með því, að okkur sé
óhætt að álykta, að neðri lög hafs-
ins, er ná niður á 1.000 til 35.000
feta dýpi, sé ámóta rik af þessum
málmum.
Á þessu dýpi, þar sem ríkir alger
kyrrð við 1000 loftþyngdir og ljós
hefur ekki náð að smjúga niður
á, né heldur geimgeislar, hefur
botnfallið hlaðizt upp í lög, sem
eru tvær og hálf míla á dýpt. Nú
hefur maðurinn brotið blað í fyrsta
kafla jarðsögunnar, en hin raun-
verulega rannsókn er enn ófram-
kvæmd.
Nú á tímum hefur maðurinn í
fórum sínum útbúnað, er gerir
honum kleift að takast á hendur
æfintýralega rannsókn á hafdjúp-
inu. Ef hann óskaði þess í raun og
veru, gæti húnn horfið aftur til
hinna upprunalegu fljótandi heim-
kynna sinna, sem hinir löngu
liðnu, lífrænu forfeður hans eiga
rót sína að rekja til.
Þegar maðurinn lætur af því
verða að hverfa til hafsins, mun
hann ef til vill finna uppruna sinn,
persónuleg verðmæti og auðlindir
i ríkari mæli.
XKX
Eiginkonan við eiginmanninn: „Augsýnilega hefurðu smurt heldur
þykkt á í ræðunni, sem þú hélzt, þegar árgangurinn þinn heimsótti
gamla skólann ykkar.... Hér er komið bréf frá skólafélaginu, s.em
stingur upp á þvi, að þú styrkir gamla, góða skólann þinn!“
Lichty
Faðirinn segir við fjölskylduna, þegar hann hefur lokið við að lesa
síðustu fréttir um eldflaugaskot og geimferðatilraunir: „Mér þótti
sannarlega gaman hér áður fyrr að geimferðasögum, sem fjölluðu um
menn, sem skotið var til tunglsins, meðan slíkt kostaði ekki meira
en andvirði eins vísindaskáldsagnatímarits.“ G. Clark
Feitlagin og síhungruð persóna í „megrunarkúr" liggur andvaka í
rúmi sínu og telur lömb til þess að reyna að sofna: „126 lambakóte-
lettur.... 127 lambakótelettur.... 128 lambakótelettur....“
Konur væru unaðslegustu verur jarðarinnar, ef maður lenti ekki í
klónum á þeim, um leið og maður lendir í örmum þeirra.
Henri de Montlierlant