Úrval - 01.05.1965, Blaðsíða 113

HERSHÖFÐINGINN NÆSTUR GUÐl | 111
Indlands. Marion, sem nú var tví-
tug, var sú eina, sem var of veik-
byggð til þess að taka virkan þátt
sem hermaður í baráttunni i'yrir
frelsun.
Árið 1884 voru í Hernum 400
liðssveitir, og af þeim voru meira
en 200 erlendis. Af 500 liðsforingj-
um í öðrum löndum, hölðu aðeins
90 verið sendir frá Bretlandi hinir
höfðu gerzt nýliðar í heimalandi
sínu. Aðalstöðvarnar voru í sex
hæða byggingu, þar sem knatt-
borðsklúbur hafði áður verið til
húsa í Viktoríustræti. Og hér var
80 manna starfslið önnum kafið
að veita viðtöku og' afgreiða ná-
lægt 2000 bréf og símskeyti á dag.
Reksturskostnaður Hersins var nú
um 30000 sterlingspund á ári.
Önnur kirkjufélög tóku nú að
veita Booth viðurkenningu. Til
væri fólk, viðurkenndi erkibiskup-
inn að York, sem Kirkja Englands
gæti með engu móti náð til. Við
virka athugun í Lundúnum á þessu
timabili kom i Ijós, að á móti 17000
manns, sem sóttu guðsþjónustur í
skálum Hersins, komu aðeins 11000
manns i hinar opinberu kirkjur.
Erkibiskupinn lagði jafnvel til, að
Hjálpræðisherinn væri sameinað-
ur Ensku kirkjunni. En Booth vildi
ekki heyra það nefnt, sökuin þess
að liann var ófús að al'sala sér
minnstu vitund af sinni járnhörðu
stjórn. Herinn hafði dreifzt um
alla jörðina beinlínis af þeirri
ástæðu, að hann var hreyfanlegur,
stefndi aðeins að einu marki og
var andstæður öllum viðteknum
reglum.
„Sjáið þið til,“ sagði Booth, „við
höfum engu áliti að tapa.“
„VIÐHJÓÐSLEGUR SJÚKDÓMUR
Engin orrusta, sem Herinn háði,
var eins stórkostleg eins og sú bar-
átta, sem hann háði til endurlausn-
ar brezkum saurlífiskonum og til
að vinna bug á liinni villimannlegu
verzlun með stúlkur, sem naumast
höfðu náð unglingsaldri. Allt frá
árinu 1881 hafði Booth rekið hæli
fyrir götudrósir Lundúnaborgar,
sem bætt höfðu ráð sitt, og á 3ja
ára timabili höfðu 800 stúlkur not-
ið góðs af því. En þetta út af fyrir
sig orkaði litlu til að draga úr
hinni geysilega víðtæku, hvitu
þrælasölu.
Þá gerðist það vorið 1885, að
hin 17 ára gamla Annie Swan
barði að dyrum á aðalstöðvum
Hersins. Hún var klædd hinum
hárauða búningi — tákni skækju-
lifnaðarins — en svo undarlega brá
við, að hún liélt dauðahaldi uin
söngbók Hjálpræðishersins og
krafðist þess að fá að tala við
liershöfðingjann.
Bramwell hlýddi á sögu hennar,
i umboði föður síns. Annie var
frá þorpi i Sussex ,og hafði komið
til Lundúna til að starfa sem þjón-
ustustúlka — en gekk beint i kæn-
lega lagða gildru. í þjónustunni
átti hún ekki að bera hvíta húfu
og borða, heldur rauðan silkikjól,
„húsið“ var hóruhús og íbúar þess
voru unglingsstúlkur eins og hún
sjálf, sem þar var haldið innilok-
uðum.
Er Bramwell hafði fengið sögu
stúlkunnar staðfesta, ákvað liann