Úrval - 01.05.1965, Side 120

118
ÚRVAL
kjálkum þeirra. Brátt varð ðll kinn-
in græn, því næst blásvört og út
úr benni gekk daunill vilsa. Þessi
beináta var ávallt banvæn.
Til þess að berjast gegn slíkri
framleiðsluaðferð, stofnaði Herinn
sína eigin eldspýtnaverksmiðju,
bjarta og loftgóða. Á sínar eld-
spýtur, sem bann kallaði „Ljós i
Svartasta Englandi“, notaði hann
rauðan fosfór, sem er ósaknæmur,
og þegar framleiðslan náði há-
marki, var hún G milljónir eld-
spýtnastokka á ári. Eftir 10 ára
baráttu neyddust eldspýtnaverk-
smiðjurnar til að hætta að nota
gulan fosfór, og þá lokaði Herinn
sinni verksmiðju, því að þá var
hlutverki hennar lokið.
fi.G MUN BERJAST TII. SÍÐUSTU
STUNDAR
Maðurinn, sem eitt sinn hafði
haft verksvið sitt og prestakall í
fátækrahverfum Austurlundúna,
sást nú á ferð víða um heim, og
fór þá í kjölfar hermanna sinna,
sem rutt höfðu brautina fyirr hann
og upplýst hana. Hann heimsótti
Bandaríkin, Þýzkaland, Palestínu,
Astralíu, Nýja Sjáland, og þótti
aðeins fyrir j^vi, að geta ekki litið
til Hersins, sem var að hefja starf
í Alaska og á Jövu. „Leitið að sál-
um,“ hafði hann sagt við nýliða
sina, „og leitið að hinum verstu"
— og ekkert land var of fjarlægt,
engin jjjóð of siðlaus.
Stjórnvitringar og þjóðhöfðingj-
ar kepptust nú um að heiðra hann.
Árið 1898 flutti hann bæn við
setningu Bandarikjaþingsins. Árið
1904 mátti sjá hann í Buckingham-
höll, þar sem Játvarður konungur
VII liristi hönd hans og mælti há-
tiðlega: „Þér eruð að vinna gotl
verk, stórvirki, Booth hershöfð-
ingi.“ Og konunginn Iangaði til
að vita, hvernig afstaða prestanna
væri nú til hersins?
„Yðar hátign“, svaraði Booth.
„Þeir líkja eftir mér.“
Konungurinn bað bann að skrifa
i rithandabók sina og Booth skrif-
aði:
Metnaffur sumra manna er listin.
Metnaður sumra manna er frægð.
Metnaður samra manna er gull.
Minn metna&ur er mannssálirnar.
Hann tapaði aldrei sínum al-
þýðlega blæ. í október 1905, er
Lundúnaborg gerði hann að heið-
ursborgara, neitaði hann að fara
í sigurgöngu ríðandi til borgar-
stjórabústaðarins (Mansion House)
um göturnar, liar sem hann og her-
menn hans höfðu komið hinum fá-
tæku til hjálpar. 1 stað þess fór
hann gangandi. Flokkur hermanna
lians gekk við hlið honum, þar til
Bramwell varð skyndilega Ijóst hið
táknræna við þessa athöfn og skip-
aði: „Hægið á ykkur, og látið hann
ganga einan.“
Skyndilega þreif Booth af sér
pípuhattinn og mannfjöldinn, sem
á liorfði, sá hið fallega, hvíta hár
hans blakta i haustgolunni. Fjöldi
fólks varð svo hrært af að sjá þetta
tígulega, aldna göfugmenni, að það
fyrirvarð sig ekki fyrir að tárast
á almannafæri.
Þótt Botth væri orðinn hálfátt-
ræður, slakaði hann hvergi á sínu
þrotlausa starfi. Hann byrjaði dag-
inn kl. G að morgni og hamaðist