Úrval - 01.11.1965, Qupperneq 6

4
ÚRVAL
hvern karlmann, er það, hvort hann
sé giftur eða ekki. Og hann skýrir
þeim sannarlega frá því næstum
tafarlaust á einn eða annan hátt.
Ég minnist skemmtilegs hádegis-
verðar, sem ég snæddi með konu
einni, sem var kynnt fyrir mér í
síma. Og síðan mæltum við okkur
mót og snæddum saman hádegis-
verð, og ætluðum við að ræða mjög
þýðingarmikinn samning yfir borð-
um.
Nú vildi svo til, að við pöntuðum
kjötrétt, sem var skreyttur með
spínati. Við vorum niðursokkin í
samtal okkar, þegar rétturinn kom.
Ég tók eftir því að spínatið var
framreitt á þann hátt, sem konunni
minni líkar mjög illa við, og ann-
ars hugar tók ég því allt spínatið
af fatinu, líkt og venja mín var
við slíkar aðstæður, og setti það
á diskinn minn. Sumar kjötsneið-
arnar á fatinu voru einmitt af þeirri
tegund, sem konan mín heldur mikið
upp á, og nú valdi ég þær vand-
lega úr og setti þær á disk gestsins
míns.
Þegar hún skenkti kaffið, tók ég
eftir því, að hún lét einn sykurmola
í bollann sinn, en þrjá í minn bolla.
Ég nota aldrei þrjá sykurmola út
í bollann. Við héldum áfram samtali
okkar, meðan á öllu þessu stóð. En
þegar hún rétti mér bollann, þögn-
uðum við skyndilega —■ og fórum
að hlæja.
„Þér eruð giftur, er það ekki?“
spurði hún.
„Jú,“ svaraði ég, „og það eruð
þér einnig,“ bætti ég við, um leið
og ég veiddi blauta sykurmola upp
úr bollanum.
Fyrir nokkrum árum fór ég einn
míns liðs í siglingu á skemmtiferða-
skipi. Eftir fyrstu máltíðina um
borð fór ég inn í reyksalinn. Ég tók
eftir því, að nokkur börn voru að
leika sér á þilfarinu fyrir utan. Og
brátt birtist eitt þeirra í dyragætt-
inni. Það var lítil, lagleg stúlka,
um þriggja ára að aldri.
Mennirnir þarna inni köstuðu
strax á hana kveðju og kölluðu
til hennar, en hún kom samt ekki
inn. Hún stóð þarna bara í dyra-
gættinni og vó og mat hvern fyrir
sig. Ég kannaðist strax við svipinn
á andliti hennar. Þessi telpa var
komin þarna í einhverjum vissum
erindagerðum og var að leita að
manni, sem líklegur væri til þess að
skilja vandamál hennar. Hún leit
í augu mér, og samstundis steig hún
inn fyrir þröskuldinn, gekk beint
til mín, sneri síðan bakinu að mér
og sýndi mér með bendingu, að bux-
urnar hennar héngu rétt aðeins uppi
um hana á einni tölu.
Hún hafði enga þörf fyrir að
vera neinn hugsanalesari til þess að
sjá, að ég hafði annazt um börn og
leyst úr vandræðum þeirra. Hún
hlýtur að hafa séð það greinilega
á því, hvernig ég horfði á hana.
Ég leysti úr vanda hennar, og hún
þaut síðan aftur út til leikfélag-
anna og lét sig engu skipta hlátur
hinna, sem staddir voru í reyksaln-
um. Allir mennirnir þarna inni
vissu samstundis, að ég var pabbi.
Mér hefur verið sagt, að gift fólk
ákveði stundum að látast vera ó-
gift, þegar það er í skemmtisiglingu,
þ. e. meðan á sjóferðinni stendur.