Úrval - 01.11.1965, Qupperneq 11

FÓSTUREYÐING
9
framkvaemdar eru árlega í Banda-
ríkjunum, var augljóst að ég átti
sæg af félagssystrum, sem jafnvel
gátu ekki sýnt fram á nauðsyn að-
gerðarinnar til þess að geta haft
viðunandi afkomu.
Þegar taugar mínar höfðu róazt
fyrir orð þeirra manna, sem bezt
mátu vita og með tveimur róandi
töflum, tók ég að velta því fyrir-
mér, hvað hægt væri að gera. Fyrsta
skref mitt var það, að fara á fund
fæðingarlæknis míns. (Höfundur
fyrrnefndrar bókar höfðu gefið í
skyn, að sennilega væri ekki til sá
læknir í öllu landinu, sem ekki hefði
einhverntíma verið beðinn um að
framkvæma fóstureyðingu, og að
nokkrar líkur væru til þess, að
margir hefðu látið tilleiðast af með-
aumkvun). Minn læknir hafði eytt
allri sinni meðaumkvun um það leyti
sem ég kom til hans, klukkan 6 að
kvöldi, eða hann var of áhyggju-
fullur út af bílnum sínum, sem
sat fastur í snjó, til þess að veita
mér verulega athygli. Hann rann-
sakaði mig og staðfesti árangur
kanínuprófsins, sem áður hafði
gefið því nær fulla vissu um, að
ég væri þunguð, og neitaði að taka
fram fyrir hendur náttúrunnar. Er
ég spurði hann, hvort hann vildi
taka fóstrið, svaraði hann: „Nei,
þakka yður fyrir,“ álíka viðutan,
eins og ég hefði boðið honum vind-
ling, sem hann kærði sig ekki um,
og ég fór mína leið.
Þegar þessi eina löglega leið, sem
ég þekkti, var mér lokuð, tók ég
að leita að ólöglegum leiðum. Ég
byrjaði á því að fara yfir bók mína
með heimilisfangi og símanúmeri
vina minna og kunningja og valdi
úr henni fimm nánar vinkonur
mínar, sem allar höfðu þetta sameig-
inlegt: þær voru skynsamar, vel
menntaðar, velviljaðar og orðvarar.
Að öðru leyti voru þær ólíkar í
ýmsu. Sumar voru giftar, aðrar frá-
skildar eða ekkjur, sumar voru ung-
ar aðrar miðaldra, tvær voru mót-
mælendatrúar, ein Gyðingur, ein
kaþólsk og sú fimmta trúlaus. Af
þessum fimm hafði hjá einni verið
tekið fóstur, svo að ég vissi, en það
var orðið of langt síðan, til þess
að ég gæti búizt við, að læknirinn,
sem gerði það, fengist enn við slíkt.
Ég heimsótti hverja einstaka
þeirra, og sagði henni blátt áfram,
að ég þyrfti að láta taka fóstur hjá
mér og spurði hvort hún þekkti
nokkurn sæmilega traustan mann,
sem mundi vilja gera það. Tvær
þeirra (auk þeirrar einu, sem ég
hef áður getið) sögðu mér, að þær
hefðu sjálfar látið framkvæma
fóstureyðingu innan síðustu tveggja
ára. Hvor þeirra um sig lét mig
hiklaust fá nafn, heimilisfang og
símanúmer læknis síns. Fjórða vin-
konan spurðist ofurlítið fyrir og
eftir 24 klukkustundir hafði hún
grafið upp einn lækni, og það
sem einkum var athyglisvert við
hann var það, að lækningastofa hans
lá hinum megin við götuna, beint
á móti einni af lögreglustöðvum
borgarinnar. Greiðslan, sögðu þær
mér, að væri frá 300 upp í 750 doll-
ara. Sú fimmta gat aðeins aflað upp-
lýsinga um einhvers konar dreifð-
ar aðgerðir í nágrannaríki, sem ættu
að vera undir eftirliti læknis. Þessa
leið strikaði ég yfir, sem of skugga-