Úrval - 01.11.1965, Blaðsíða 12

10
ÚRVAL
lega fyrir miðaldra konu, sem hafði
skyldur við fjölskyldu sína, og hófst
handa um að fá viðtal við læknana.
Fyrst reyndi ég við þann lækninn,
sem mér virtist hafa bezt meðmæli.
Er ég bað um viðtal við fyrstu
hentugleika hans, svaraði hann —
hálf órólegur, að því er mér fannst
— að hann hefði í hyggju að fara í
smá ferðalag og bað mig að koma
aftur eftir vikutíma. Sá næsti, sem
ég reyndi við, gat tekið á móti mér
strax daginn eftir. Heimsókn mín
til hans hjálpaði mikið til að draga
úr þeirri skelfingu, sem hægt og
stöðugt hafði verið að skapast innra
með mér, þrátt fyrir tilraunir henn-
ar til að hafa stjórn á mér. Lækn-
ingastofan virtist hreinleg, áhöld-
um hans var snyrtilega raðað í
glerílátin, sem eru bræðralagi
læknastéttarinnar svo hjartfólgin.
Rannsókn læknisins var stutt og
fagleg, og að því er ég gat bezt séð,
nákvæmlega eins og þær rannsókn-
ir, sem fæðingarlæknar og kven-
sjúkdómalæknar höfðu gert á mér
undir ýmsum kringumstæðum fyrr
á ævi minni. Hann skýrði fyrir mér
með einföldum og skiljanlegum orð-
um nákvæmlega, hvernig hann
mundi framkvæma aðgerðina, hve
langan tíma hún tæki, að það yrði
dálítið sárt, en þó ekki óþolandi,
í fáeinar mínútur. (Mér skilst að
deyfilyf séu því nær aldrei notuð
við fóstureyðingar, annarsstaðar en
á sjúkrahúsum. Af augljósum ástæð-
um framkvæma þesir læknar að-
gerðirnar án nokkurrar aðstoðar.
Þeir hafa þannig ekki aðstöðu til
að fást við slæm áhrif af svæfingu,
sem fyrir kynnu að koma, og þeir
geta heldur ekki haft sjúklinginn
hjá sér á lækningastofunni nema
tiltölulega stuttan tíma, án þess að
vekja grun um, hvað þeir hafi fyrir
stafni). Læknirinn, sem ég leitaði
til, lýsti nákvæmlega fyrir mér þeim
smávægilegu eftirköstum, sem ég
mætti búast við. Við komum okkur
saman um hentugasta tíma fyrir
okkur bæði til aðgerðarinnar, tveim-
ur dögum síðar.
Þessum lækni mínum tókst prýði-
lega að þræða milliveginn á milli
þess að vera fús til hjálpar, án þess
að sýna neina græðgi í þessa 500
dallara, sem ég skyldi greiða hon-
um fyrir fram. Hann hélt því ákveð-
ið fram að hann teldi líkamlegu á-
hættuna hverfandi litla, en hins
vegar taldi hann að þjóðsögur og
ýkjur um fóstureyðinguna, ásamt
þeirri harðneskjulegu staðreynd að
hún væri ólögleg, sköpuðu ugg og
ótta, sem stundum gætu haft hörmu-
legar afleiðingar í för með sér. Hann
hvatti mig til að tala við sig og
hætta við aðgerðina, ef okkúr hjón-
unum fyndist einhver ástæða til að
taka þessa ákvörðun til nýrrar yfir-
vegunar. Að undanskildum líkam-
legum eða fjárhagslegum krafta-
verkum, sem við höfðum engan
rétt til að vænta, gat ég ekki séð,
hvað gæti orðið til þess að breyta
aðstæðum okkar, og það sagði ég
honum, hins vegar var ég honum
hjartanlega sammála um ugginn og
óttann.
Aðgerðin fór fram á tilsettum tíma
og heppnaðist vel. Þremur stundar-
fjórðungum eftir að ég gekk inn í
lækningastofuna í seinna skiptið,
gekk ég þaðan út aftur, veifaði á