Úrval - 01.11.1965, Qupperneq 37

DÝRLINGURINN FRÁ DJÖFLAEYJUNNI
35
von á kraftaverki utan af sjónum.
Hann ætlaði að fara að snúa sér
við og halda heim aftur til hinna
dánu og deyjandi, þegar eitthvert
rekald kom í ljós út úr þokunni og
frumskógarmistrinu, sem virtist
nærri hreyfingarlaust á sjónum.
Faðir Sellés starði á þetta um leið
og það nálgaðist. Þetta var illa far-
inn, klunnalegur, hálf sokkinn bát-
ur, og í honum gat faðir Sellés greint
5 mannverur, fremur dauðar en lif-
andi.
Presturinn hrópaði á annan mann-
inn, sem hafði verið að hjálpa hon-
um með þá dauðu, og óð út í sjóinn
upp i mitti og greip í stefnið á
bátnum. Hinn maðurinn óð einnig
út til að hjálpa honum að draga
bátinn að landi og styðja hinar
fimm beinagrindur upp í fjöruna.
Af klæðnaði þeirra vissi faðir Sell-
és þegar hverjir þeir væru: stroku-
fangar frá Ile du Diable, Djöflaeyj-
unni, hinum illræmda hegningarstað
Frakka í Cayenne, í nærri 1000
mílna fjarlægð.
Faðir Sellés og tveir Zrapamenn
hjálpuðu föngunum, færðu þeim
súpu og gleymdu þá stundina hinum
dauðu umhverfis sig.
Er strokufangarnir höfðu jafnað
sig ofurlítið og gátu setzt upp, varð
þeim skyndilega ljóst, að þeir höfðu
sloppið úr fangavítinu aðeins til
þess að lenda í eins konar lifandi
gröf.
Tveir þeirra stauluðust á fætur
og litu á hina dauðu. Annar æpti
eitthvað á frönsku, reikaði að bátn-
um, hálffullum af sjó og skreiddist
upp í hann. Þrír aðrir fóru á eftir
honum og svo stjökuðu þeir bátn-
um frá landi með heimatilbúnu ár-
inni. Þeir hurfu út í mugguna, en
fimmti maðurinn sat eftir og sötraði
súpu úr staupi, sem faðir Sellés
hélt að vörum hans.
„Hvað er hér á seyði?“ spurði
strokufanginn. „Skiljið þér frönsku?
Þér eruð prestur?“
Faðir Sellés kinkaði kolli. „Ég
er prestin, sonur minn,“ sagði hann
„og ég skil frönsku. Ég er Spán-
verji, frá Barcelona. Hér gengur
farsótt. Það er frumskógarhitasótt.
Ég veit ekki, hvað hún er kölluð.“
„Ég er mjög máttfarinn, faðir,“
sagði fannginn. „Við höfum farið
þúsund mílur og höfum liðið mikið
M
„Þið komuð frá Djöflaeyjunni,
sonur minn, er ekki svo?“
„Jú, faðir. Ég er Pierre Bougrat.
Ég var dæmdur í ævilangt fangelsi
á Djöflaeyju. Ég er læknir frá
Marseilles.“
Presturinn signdi sig og muldraði
um leið: „Bænir mínar hafa verið
heyrðar." Hann hneigði höfuðið
andartak og bærði varirnar, hljóð-
laust. Síðan mælti hann: „Við erum
afskornir frá meginlandinu. Her-
menn eru á verði og stöðva hvern
mann, á leið til meginlandsins, en
íólkið hér hrynur niður eins og flug-
ur, án þess að hafa nokkurn sér til
hjálpar. Sj álfur hef ég of litla þekk-
ingu í læknisfræði, til þess að geta
orðið þessu fólki að nokkru liði.“
„Ég er mjög máttfarinn, faðir,“
sagði Bougrat læknir. Við höfum
verið 23 daga á sjónum, næstum
matarlausir og vatnslausir og þri-
svar fengið storm.“
Presturinn benti tveimur mönnum