Úrval - 01.11.1965, Qupperneq 112

110
ÚRVAL
íullnustu, þegar hann fór meS þá
til Jerúsalem í síðasta sinn. Þessi
síðasta vika sem hann lifði, hófst
með fagnaðarhrópinu „Hósíanna" og
endaði með grimmdarópinu „Kross-
festið!" En það var eins og þessir
þjáningafullu dagar hefðu engin á-
hrif á hann, hann hafði aldrei verið
hugrakkari og óvinirnir stóðu ber-
skjaldaðir gegn mælsku hans.
Einn daginn söfnuðust lærisvein-
arnir tólf saman til hinnar síðustu
kvöldmáltíðar. Jesús vissi að enda-
lokin voru skammt undan. Ættingj-
ar hans, fæðingarbær hans og all-
ur almenningur hafði snúið við
honum baki; óvinir hans áttu sig-
urinn vísan. Einn af lærisveinunum
hafði þegar læðzt burtu til þess að
svíkja hann og síðan mundu her-
mennirnir koma og varpa honum í
fangelsi.
Hann vissi þetta allt fyrir, en
hver voru viðbrögð hans? Hann
rís úr sæti sínu, þessi stolti, ungi
maður, sem hafði hafnað konung-
dómi og beið nú dauðans. Hann
sagði: „Hjarta yðar skelfist ekki
... Verið hughraustir, ég hef sigr-
að heiminn.“
Þeir fóru út í garðinn, þar sem
þeir höfðu lifað marga fagnaðarríka
stund. Jafnvel þá var ekki orðið
of seint fyrir Jesús að bjarga lífi
sínu. Setjum svo að hann hefði sagt:
„Ég hef flutt mönnunum boðskap
minn, en það hefur engan árangru
borið. Júdas er farinn að sækja
hermennina og þeir verða komnir
hingað eftir hálfa klukkustund.
Hversvegna skyldi ég bíða hér og
láta lífláta mig? Það eru ekki nema
átján mílur til Jeríkó, þar sem
Sakkeus vinur okkar býr. Við get-
um verið komnir til hans í fyrra-
málið. Síðan förum við yfir Jórdan
og lifum þar í ró og næði til ævi-
loka. Lærisveinarnir geta veitt fisk;
ég vinn við trésmíðar og flyt boð-
skap minn svo lítið ber á. Hvers
vegna ætti ég ekki að gera þetta?“
Þetta var vel framkvæmanlegt.
Valdhafarnir í Jerúsalem hefðu ver-
ið fegnir að losna við meistarann
á þennan hátt. Þetta var síðasta
freistingin, og hann vísaði henni
hiklaust á bug. Síðan vék hann
afsíðis til þess að ákalla föður sinn
á himnum.
Sál hans var þjáð og full angist-
ar. Hann var ungur, aðeins þrjátíu
og þriggja ára gamall. Hann bað
guð að þessi bikar mætti fara fram-
hjá honum. En þegar hann kom
aftur til lærisveinana, voru þeir
sofnaðir. Þeim hafði verið um megn
að vaka þessa stuttu stund.
Hann hvarf einn á brott. Nú var
hann aftur orðinn hugrakkur. Hann
bað: „Faðir minn, ef þessi bikar
getur ekki farið framhjá, án þess
að ég drekki hann, þá verði þinn
vilji.“
Þegar hann kom aftur til læri-
sveinanna, vakti hann þá með þess-
um orðum: „Sofið þér enn og hvíl-
izt? Sjá, stundin nálgast og manns-
sonurinn er framseldur í hendur
syndara.“
Hermennirnir voru komnir. „Að
hverjum leitið þér?“ spurði hann.
Þeim brá svo mjög, að þeir gátu
varla stunið upp orði: „Að Jesús frá
Nazaret."
„Ég er hann.“