Úrval - 01.11.1965, Qupperneq 124

Teikning gerð af Waxei liðsforingja sem var í þjónustu Berings. Myndin sýnir sel,
sæljón og sækýr.
SAGA BARKARDÝRSINS
Er Stellers sækýrin ekki útdauð?
Eftir Anders Storvang.
apið þér nokkurn tímann
heyrt um barkardýrið?
Ef ekki, bá er það
kannske ekki svo und-
arlegt, því þessi merki-
lega skepna — ein af þeim stærstu
og furðulegustu, sem jörð okkar
hefur fóstrað — er útdauð fyrir
löngu síðan — eða öllu heldur:
Menn hafa álitið, að tillitslausir
hvalveiðimenn hafi útrýmt henni
fyrir meira en hundrað árum síð-
an. Nú hafa borizt fregnir frá
Sovétríkjunum, sem geta kannske
bent til, að barkardýrið lifi í fullu
fjöri enn þann dag í dag, við af-
skekktar eyjar í hinu fjarlæga, ísi
þakta Beringshafi, milli Asíu og
Alaska.
Það má rekja sögu barkardýrs-
ins til leiðangurs, sem Pétur mikli
Rússakeisari gerði út um miðja
átjándu öld, til landsvæða sem þá
voru enn órannsökuð, í því skyni
að kortleggja landið, og koma því
undir rússnesk áhrif. Leiðangurs-
stjóri þessa frækilega leiðangurs
var danski flotaforinginn Vitus
Bering. Nafn hans var síðan tengt
Beringssundi og hafinu, sem er
stærra en Eystrasalt.
Síðla hausts 1741 beið Berings-
leiðangurinn skipbrot á Berings-
eynni í hinum svokallaða Komm-
122
Vor Viden