Úrval - 01.11.1965, Síða 127

SAGA BARKARDÝRSINS
125
Sækýr í Steinhardt-safngeymunum í San
Francisco.
menn að dýrunum hefði verið út-
rýmt að fullu, og veiðarnar hættu.
En þegar Nordenskjöld, í leiðangri
sínum á „Vegu“ árið 1879 dvaldi á
Beringseyju stuttan tíma, gátu veiði-
menn sem þar voru fyrir, skýrt frá
því að þeir hefðu séð nokkrar sæ-
kýr árið 1854. Nordenskjöld sá fram
á, að það myndi hafa vísindalega
þýðingu að safna beinum úr hinu
horfna dýri og tók marga kassa
af beinum með sér heim, en það
voru leifar frá hinum miklu slátr-
unum um miðja 18. öld.
Nú ætti saga barkardýranna eig-
inlega að vera á enda, ef ekki hefði
borizt rússnesk tilkynning á þá
lund að leiðangur til vesturhluta
Beringshafs, hefði fyrir tveim árum
síðan, veitt athygli 5—6 stórum
dýrum í u.þ.b. hundrað metra fjar-
lægð, út af strönd Kap Navarin.
Dýrin voru 6—8 metra löng og voru
því of stór til að vera rostungar,
þar að auki voru þau á of hægri
hreyfingu til að vera hvalir, og
líktust reyndar engu öðru þekktu
sjávardýri. Samkvæmt lýsingum
gat varla annað verið en að hér
væri um að ræða Stellers sækýr.
Það er þess vegna ekki óhugsandi,
að hið stóra, furðulega dýr, haldi
ennþá lífi á þessu afskekkta og fá-
farna svæði, og menn hafa gizkað
á, að sækýrin hafi ekki aðeins ver-
ið við Beringseyju, heldur líka í
einstökum smáhópum víðar í Ber-
ingshafi, kannske við Kap Navarin.
Náttúruskilyrðin þar, eru a.m.k.
sögð heppileg fyrir Stellers sækú.
Þó að rússneska skýrslan virðist
athyglisverð, verðum við samt,
þangað til nánari fregnir eru fyrir
hendi að bíða átekta. Sæslangan,
Loch Ness skrýmslið og hinn and-
Spánverjinn Francisco Hemandez samdi
fyrstu náttúrulýsingu á undrum hins nýja
heims. Þessi lýsing kom þó ekki út í bók-
arformi í heild, þar sem ineiri hluti
handritsins eyðilagðist í brunanum í
Escorial 1671.
Þessi mynd er úr þessu handriti og sýn-
ir hugmyndir þeirrar aldar manna um
barkdýrið, m.a. er það með liófa eins og
um landdýr væri að ræða.