Úrval - 01.02.1968, Qupperneq 77

74
ana. En að lokum reyndist ekki
vera þörf fyrir neina ákveðna, ýt-
arlega áætlun. Hinn einbeitti, harði
vilji Lenins nægði. Samkvæmt
skoðunum hans var bylting ekki sú
hreyfing alþýðunnar, sem hún var
álitin vera samkvæmt hinni viður-
teknu, rómantísku skoðun. Að hans
áliti var bylting fólgin í leiftur-
snöggu banvænu höggi, sem greitt
var af fámennu, öguðu úrvalsliði.
„Fáið okkur í hendur skipulagt
lið atvinnubyltingarmanna,“ sagði
hann, „og við skulum umturna öllu
í Rússlandi."
Lenin hæddi og smánaði þá, sem
hikuðu, og kallaði þá fábjána og
ræfla. Og þannig knúði hann bolsé-
víkana til þess að framkvæma
gagnbyltinguna, sem flestir þeirra
stóðu gegn, þar sem þeir álitu slíkt
óðs manns æði. Þeir vissu, að fólk-
ið óskaði ekki eftir kommúnisma.
Því dulbjuggu bolsévíkar brellur
sínar og alla viðleitni undir yfir-
skyni lýðræðislegra kjörorða og
heita. í dagblaðinu „Pravda“, sem
var þá ritstýrt af þeim Molotov og
Stalín, var fólkinu lofað frelsi,
mannréttindum, leynilegum kosn-
ingum, verkfallsrétti og rétti þeirra
þjóða innan rússneska keisaradæm-
isins, sem ekki voru rússneskar,
til þess að segja skilið við Rúss-
land.
Hin raunverulega gagnbylting
var framkvæmd „af furðu fámennu
liði“, svo að viðhöfð séu orð Len-
ins sjálfs. Liðsflokkar þeir, sem
um var að ræða voru samtals undir
20.000 talsins, og töldust flestir
þeirra til hins nýmyndaða „Rauða
varðliðs“. Þeir voru blekktir ekki
síður en alþýðan, og álitu þeir, að
þeir væru að berjast fyrir frelsi
og „sovétum", sem margir flokkar
myndu eiga aðild að (verkamanna-
ráðum).
Með mjög lítilli fyrirhöfn og litlu
mannfalli náðu uppreisnarmenn
tangarhaldi á talsíma- og ritsíma-
stöð Pétursborgar, aðallögreglu-
stöðinni, helztu prentsmiðjum og
útgáfufyrirtækjum og öðrum þýð-
ingarmiklum stöðum. Æðsta ráð
bráðabirgðastjórnarinnar varðist
eitt langt fram á nótt í hinni gömlu
Vetrarhöll keisarans, hraustlega
varið af kvennaherdeild, sem var
þar á verði. Herskipið „Aurora“
skaut á höllina utan af Nevafljóti,
en Rauðir varðliðar settust um
hana. Kerensky og nokkrum öðr-
um forystumönnum stjórnarinnar
tókst að flýja, áður en stjórnarliðið
í höllinni gafst upp.
Allt frá því að keisarastjórnin
hafði fallið, höfðu vonir rússnesku
þjóðanna um sjálfsstjórn fyrst og
fremst beinzt að væntanlegum
þingkosningum og að það þjóð-
kjörna þing mundi svo semja lýð-
ræðislega stjórnarskrá. Lenin og
fylgismenn hans höfðu tekið þetta
baráttumál upp á arma sína og
lýstu því ekki aðeins yfir, að þeir
væru fylgjendur lýðræðislegs þings,
heldur hinir einu sönnu vinir slíkr-
ar stofnunar. En hvað mundi ger-
ast, ef fólkið kysi þá ekki, heldur
sniðgengi? Þeir strengdu þess heit
með fjálgum orðum, að þeir mundu
hlíta úrskurði hinna almennu kjós-
enda.
„Um þetta atriði gat að líta eft-
irfarandi klausu í „Pravda“: Við
getum ekki gengið fram hjá ákvörð-
un fólksins, jafnvel þótt við mun-
um ef til vill ekki geta samþykkt
hana.“
Kosningarnar hófust 25. nóvem-