Úrval - 01.02.1968, Blaðsíða 110

108
sá hluti hennar, sem hann hafði
setzt að á. Þarna var skógur og
akrar og blóm og grösugt land.
Skógurinn er fullur af páfagauk-
um og hann veiðir einn þeirra,
unga, með þeim ásetningi að kenna
honum að tala. Á bakaleiðinni til
bústaðar síns fer hann hægt yfir
og sefur í trjám á nóttum. Hann
rekst á skjaldbökur, og marg-
ar tegundir hænsnfugla. Hann
hefur gnægð matar — geitakjöt,
dúfur og ávexti. Hann ferðaðist yfir
tólf mílna svæði og rak niður staura
til að merkja, hvar hann hafði ver-
ið kominn í landkönnun sinni á
þessari ferð.
Á bakaleiðinni finnur hann enn
eitt dýrið sér til afþreyingar en
það er kiðlingur og hann teymir
hann á eftir sér í bandi.
Hann reynir að gera við skips-
bátinn, sem hafði brotnað illa, þeg-
ar hann barst á land, en eftir all-
langar árangurslausar tilraunir
hættir hann við það verk og fer
að smíða sér eintrjáning. Hann ætl-
ar sér ekki af og smíðar svo stóran
eintrjáning að hann orkar ekki að
setja hann á sjó fram.
Og árin líða og föt hans taka að
slitna svo að þau verða ekki not-
hæf. Hann hefði gjarnan viljað
ganga nakinn, en hann þarfnast
varnar gegn hinni sterku sól. Hann
býr sér til sólhlíf úr skinni dýra,
sem hann hefur skotið og hann
saumar sér einnig klæði úr skinni,
og hann ályktar, að það geti verið,
að hann sé slæmur smiður, en það
sé ótvírætt, að hann sé verri klæð-
skeri. Hæfileiki hans til að hlæja
ÚRVAL
að sjálfum sér hjálpar honum mik-
ið.
Enda þótt hann væri ekki mik-
ill smiður í byrjun, eykst leikni
hans við smíðarnar, og honum tekst
að smíða sér eintrjáning, sem hann
getur siglt.
Robinson er aldrei iðjulaus, alltaf
eitthvað að búa til, hjól, körfur og
húsgögn. Hann sáir korni, og eyk-
ur birgðir sínar, og hann æfir sig
í að leggja gildrur til að hafa ein-
hver veiðitæki, þegar púður hans og
skot sé upp urið.
f miðjum þessum klíðum, þegar
hann starfar af lífi og sál að því
að rannsaka og leitast við að búa
í haginn fyrir sig með ýmsu móti,
kemur sú áhrifamikla stund, þeg-
ar hann sér fótspor eftir nakinn
mannsfót í sandinum á ströndinni.
Hann finnur ekki fleiri spor og
hann stóð eins og þrumulostinn, eða
eins og hann hefði séð framliðna
veru. Hann hlustaði og leit í kring-
um sig, en gat ekki séð nein frek-
ari deili mannaferða né heldur varð
hann var nokkurrar hreyfingar.
„ ... Þegar ég kom til skýlis míns
flúði ég inn í það, eins og ég væri
hundeltur... ég svaf ekkert þá
nótt.“
Þetta atvik olli honum miklum
og ömurlegum heilabrotum. „Stund-
um fannst mér, að þetta hlyti að
vera sjálfur djöfullinn". Ótti hans
var svo mikill að hann gleymdi trú
sinni, þar til honum kom allt í
einu í hug ritningargreinin:
„Kallaðu á mig á stundu neyðar-
innar“.
Robinson opnar þá biblíu sína af
handahófi og les: „Leitið drottins,