Úrval - 01.02.1968, Qupperneq 109

ROBINSON KRÚSÓ
107
hann skellur á með storm og eld-
ingar, verður hann hræddur um
púðrið sitt og skiptir því í smærri
hluta, sem hann lætur í kassa og
öskjur.
Það líða tvær vikur áður en hon-
um kemur til hugar að fylgjast
með dögunum og hann byrjar daga-
talið á þeim degi, sem hann barst
á land, en það segir hann að hafi
verið 30. sept. 1659. Hann sker síðan
merki í staur við hvern dag síðan
vikur og mánuði og loks ár.
Meðal annars þess, sem hann
bjargaði var blek, pennar og pappír,
þrír áttavitar, stærðfræðitæki, kort
bækur um siglingafræði, og biblí-
ur. Honum hafði einnig tekizt að
bjarga skipshundinum og tveimur
köttum.
Hann byrjar að færa dagbók, og
einn daginn býr hann sér til jafn-
aðarreikning yfir aðstöðu sína, og
ályktar heimspekilega að fátt sé
svo með öllu illt að ekki boði
nokkuð gott.
Enda þótt hann sé einn ” ... á
eyju, hræðilega auðri“, ályktar
hann: „ég er á lífi, og drukknaði
ekki eins og allir aðrir skipsfélag-
ar mínir: Hann sem bjargaði mér
með undursamlegum hætti frá
dauða getur einnig frelsað mig ...“
Hann lifir skelfingu jarðskjálfta og
hvirfilvinds og síðar er hann grip-
inn af hitasótt. Hann tekur inn
romm, sem hann sígur úr tóbaki,
en hann byrjar í þessum veikindum
einnig að biðja, enda þótt hann
hafi ekki til þessa verið trúaður
maður. Hann brýtur heilann um
leyndardóma lífsins, og leitar uppi
eina af biblíum sínum, en hann
hafði tekið með sér margar úr flak-
inu. Hitasóttin líður hjá og þá ger-
ir hann það, sem hann hefur aldrei
fyrr gert á ævi sinni, hann krýpur
niður og færir guði þakkir fyrir
bata sinn.
Þegar hann hefur verið um tíu
mánaða skeið á eyjunni, hefur hann
safnað nægum kjarki til að kanna
eyjuna. Hann rekst á mjög frjó-
saman blett, þar sem allt er grænt
og tær uppspretta í miðju. Þegar
hann safnar saman sítrónum og
ávöxtum, þá grípur sú hugsun hann
allt í einu, að hann sé herra þessa
lands, eigi alla þessa eyju. Þessi
sæludalur, sem hann fann þarna,
tók hann svo föstum tökum, að
hann ákvað á stundinni að byggja
sér laufskála, einskonar sumarbú-
stað og hann girti umhverfis hann.
Hann gleður sig nú við þá hugs-
un, að hann eigi sér sumarbústað í
sveit, og einnig hús á ströndinni.
Hann er hlaðinn kjarki um þessar
mundir.
Á árs afmæli landtökunnar fastar
hann og biður. Þegar hann þannig
er orðinn birgur af kjarki, tekur
hann til við að kanna landið allt
frá ströndu til strandar. Hann tek-
ur með sér byssu sína, exi, hund
og nægan mat. Þegar hann kemur
til strandarinnar, sem fjærst er bú-
stað hans, sér hann land út við
sjóndeildarhring. Hann fagnar þessu
í fyrstu, en sá fögnuður á sér
skamman endi, því að honum flýg-
ur í hug, að kannski sé þetta ey-
land byggt villimönnum, og hann
sé bezt kominn þar sem hann er.
Þessi hluti eyjarinnar finnst hon-
um miklu betur fallinn til búsetu en