Úrval - 01.05.1970, Qupperneq 16

14
ÚRVAL
stjórans rétti hann honum kíkinn og
sagði:
— Þetta verður samt líklega tíð-
indalaust ferðalag!
En það fór á aðra leið. Nokkrum
klukkutímum síðar hafði áhöfnin á
„Dei Gratia“ upplifað eina dular-
fyllstu gátu sjómannasögunnar.
Gátu, sem er óráðin enn.
Smám saman styttist milli skip-
anna, en gekk þó hægt vegna þess,
hve byrinn var lítill. Eftir tvo tíma
voru skipin orðin svo nálægt hvort
öðru, að ókunna skipið sást út í
æsar. Það var fyrir fullum seglum
og sigldi beina stefnu. Allt í einu
fór það yfir stað, en það gerðist svo
klaufalega, að þeir á „Dei Gratia"
urðu hissa. Þeim þótti skrítið, að
farmenn frá Nýja Englandi — því
þeir voru ekki í vafa um að skipið
væri þaðan — skyldu ekki vera
betur að sér í sjómennskunni en
þetta. Deveau stýrimaður tók í
hökutoppinn á sér.
Kannske er stýrið bilað, sagði
hann.
— Þá hefðu þeir lagzt og gert við
bilunina, sagði Morehouse skip-
stjóri og tók kíkinn aftur. Horfði
lengi á skipið. Nú sigldi það beina
stefnu á ný.
— Það er ekkert við skipið að
athuga, sagði hann svo og ýtti sam-
an kíkinum.
En ekki leið á löngu þangað til
allir þóttust vita, að þarna væri
eitthvað að. Þetta ameríska skip —
þeir sáu nú flaggið greinilega —
virtist alls ekki ætla að víkja til
hliðar. Og nú kom logn og seglin
slöptu. Morehouse kíkti hvað eftir
annað á skipið, en gat ekki séð
nokkurn mann á þilfarinu. Þegar
þeir voru komnir svo nærri, að
hægt var að kalla, tók hann trekt-
ina og nú glumdi í honum, er hann
kallaði. En ekkert svar kom frá
skipinu. Dauðaþögn. Eftir dálitla
stund sá skipstjóri að þarna var
enginn maður við stýrið. Og stýrið
var heldur ekki bundið. Hann sá
stýrið greinilega.
Morehouse var á báðum áttum,
þegar hann leit á stýrimanninn.
Báðum datt það sama í hug: að
þarna hefði drepsótt gosið upp og
áhöfnin væri ósjálfbjarga eða deyj-
andi í kojunum eða annars staðar.
En bæði Morehouse og Deveau voru
gamlir og reyndir sjómenn. Þeir
höfðu séð pestarskip fyrr og vissu
hvað var í húfi. . . . Sjálfsagt að
fara um borð og hjálpa veslings
mönnunum. Það voru óskrifuð lög
hafsins....
Áhöfnin, sem áður hafði hlakkað
til að hafa samband við skipið, var
nú orðin kvíðandi og geigur kom-
in í hana. Fátt var sagt meðan ver-
ið var að setja út bátinn og Deveau
stýrimaður fór í hann ásamt tveim-
ur hásetum. Stýrimaðurinn skoðaði
skipið gaumgæfilega meðan þeir
voru að róa að því. Hvergi gat hann
séð að skipið hefði orðið fyrir tjóni
eða skemmdum. Allt virtist vera í
bezta lagi. Skipið var í alla staði
vel útbúið og öll umgengni lýsti
hirðusemi.
Þeir komu upp að skipshliðinni
og nú kallaði stýrimaður aftur. En
eina svarið sem hann fékk, var
draugalegt ískrið í rám og reiða.
Þeir reru aftur með skipinu og lásu
á skutnum nafnið „Marie Celeste