Úrval - 01.05.1970, Síða 19

HVAÐ GERÐIST Á MARIE CELESTE?
„Marie Celeste“ fór frá New York
7. nóvember 1872, og var þá að öllu
leyti í bezta standi. í bréfi, sem
skrifað er um borð nokkru eftir
burtförina, skrifar frú Briggs að
ágætt sé að vera um borð, „en
spritt-tunnurnar hoppa til og frá“ í
sjóganginum. Þetta þótti athyglis-
vert. Má gera ráð fyrir, að skipið
hafi fengið vont veður fyrstu dag-
ana á Atlantshafi. Hafi ekki verið
vel gengið frá farminum, gæti hugs-
azt að eitthvað af tunnunum hafi
brotnað. Olíublandað spritt getur
hafa safnazt fyrir í kjalsoginu. De-
veau stýrimaður lét sér detta í hug,
að lestin hefði verið opnuð til að
hleypa inn lofti.
Þegar „Marie Celeste" kom í
hlýrra veður, getur hugsazt að
þéttibikið á þilfarinu hafi bráðnað
og hreint loft komizt ofan í lestina.
Og það getur hafa haft í för með
sér, að sprittið hafi orðið að gasi.
Án þess að nokkurn grunaði hætt-
una, sem af þessu gat stafað, hefur
skipið seiglazt áfram austur á bóg-
inn með 2—3 hnúta hraða. — Um
miðjan dag, 18. dag ferðarinnar,
stendur frú Briggs upp frá sauma-
vélinni, tekur af sér fingurbjörg-
ina, tekur barnið við hönd sér og
sezt að matborðinu. Þegar máltíð-
in er nýbyrjuð, heyrist voðaleg
sprenging. Sprittgufan hefur sprengt
upp lestaropið og þegar skipstjór-
inn kemur upp á þilfarið, vellur
svört gufa upp úr lestinni.
Allir um borð vita hve hættuleg-
17
ur farmur er í skipinu, ef kvikn-
aði í. Og allir geta búizt við nýrri
sprengingu, sem geri út af við skip-
ið. Vera má, að Briggs hafi með-
fram látið stjórnast af því, að kona
hans og barn voru þarna um borð.
Hann skipar að setja léttibátinn út,
þrífur skipsskjölin og krónómetrið
og lætur alla fara í bátinn. Sjálfur
fer hann síðastur, en reykurinn
heldur áfram að gjósa upp úr lest-
inni.
Þegar allir eru komnir frá borði,
lætur Briggs róa bátnum sem hrað-
ast á burt, til þess að verða sem
lengst frá ef „Marie Celeste" springi
í loft upp. En svo gerist það kald-
hæðnislega í þessum sorgarleik:
gasið í lestinni springur alls ekki!
Og það, sem verra er: „Marie Cel-
este“ siglir á burt frá áhöfn sinni!
Kulið ágerist dálitla stund, það
fyllir seglin og skipið brunar á burt.
Mennirnir á bátnum róa lífróður,
en það stoðar ekki. Báturinn er
hrekkhlaðinn, og ekki þarf nema
ofurlitla báru til að fylla hann eða
hvolfa honum. Og þarna horfir
áhöfnin með skelfingu eftir hinu
fagra skipi, sem siglir hraðbyri á
burt. .
— Þetta er ekki nema tilgáta, en
þó hugsanleg skýring. Við fáum
aldrei vissu um hvað það var, sem
gerðist. Aldrei ráðningu á gátunni
miklu: —- Hvernig stóð á því, að
áhöfnin yfirgaf „Marie Celeste"?
☆