Úrval - 01.05.1970, Qupperneq 24

22
ÚRVAL
fangsefni lögregluforingja, eftir að
hann hefur náð sambandi við
óþekktan ættflokk er venjulega
fólgið í því að kveða niður ætt-
flokkaerjur og stöðva blóðhefnda-
dráp.
DULIN AUGU
Hinir ýmsu ættflokkar Nýju-
Guineu búa hver um sig á afmörk-
uðum svæðum. Hver sem heldur ó-
boðinn inn á annað svæði, má búast
við óblíðum viðtökum. Lögreglu-
mennirnir verða alltaf að vera á
varðbergi, því að búast má við
skyndilegri árás mannæta og hausa-
veiðara úr launsátri. Craig Symons,
sem hefur lengi gegnt lögreglustörf-
um á Nýju-Guineu, mælti þessi orð
við mig: „Þegar maður er á eftir-
litsferð í skógarþykknunum, þá
finnst manni sem einhver dulin
augu fylgist með manni. Manni
finnst sem verið sé að meta stsrrk
eftirlitsflokksins og baráttukjark.
Skyndilega kveður við einkennilegt
fuglatíst eða fjarlægur trumbuslátt-
ur. Þar er verið að skýra frá því á
merkjamáli, að eftirlitsflokkurinn
sé að nálgast. Rekist maður skyndi-
lega á vafningsviðarteinung, með
áfestum blómum, sem strengdur
hefur verið yfir stíg, þá gerir mað-
ur sér grein fyrir því, að þetta er
„tambu“, sem þýðir: „Það er upp
á ykkar ábyrgð, ef þið farið lengra!“
Og haldi maður áfram, kemst mað-
ur oft að raun um, að pínulitlum
bambusviðarbútum hefur verið
stungið niður í jarðveginn. Þeir hafa
verið tálgaðir, þangað til þeir urðu
beittir eins og rakblað. Og þeir eru
svo sterkir, að þeir stingast í gegn-
um stígvélasóla. Komi slíkt fyrir, er
maður einskis nýtur. Hvaða gagn er
1 lögregluforingja, sem getur ekki
gengið?“
Það reynir ekki aðeins á hugrekki
lögreglumanna, þegar þeir verða að
halda inn á fjandsamlegt svæði til
þess að binda endi á ættflokkastríð
og mannát. Þeir verða líka að berj-
ast við hinn ofboðslega ótta Nýju-
Guineumanna við ýmsa hluti og
fyrirbrigði, sem haldið hefur verið
við lýði af aldagamalli hiátrú og
hindurvitnum, sem ein kynslóðin
tekur í erfðir af annarri. Gordon
Linsley hefur þetta að segja um
slíka hluti: „Sú skoðun, að hinn
frumstæði maður búi yfir einhverj-
um innri friði, sem siðmenntað fólk
hefur á einhvern hátt glatað og hef-
ur þörf fyrir að finna að nýju, er
helber vitleysa. Flestir innfæddir
menn á Nýju-Guineu lifa ekki að-
eins í stöðugum ótta við óvini sína,
en einnig við hið óþekkta. Þeir eru
umkringdir illviljuðum öndum,
einkum öndum forfeðra sinna.“
Galdraiðkanir og galdratrú tröll-
ríður öllu lífi á Nýju-Guineu. Og
það mun taka fjölmörg ár, kannski
margar kynslóðir, að uppræta slíkt.
Jafnvel velmenntaðir innfæddir
menn, sem gegna ábyrgðarstöðum í
Port Moresby, sem er eina raun-
verulega borgin á Nýju-Guineu, eru
haldnir ótta við galdra, og birtist sá
ótti við ýmis tækifæri. Og margir
innfæddir hafa dáið af völdum
„galdrakinda“, annaðhvort verið
beinlínis drepnir eða veslast upp af
ótta. Margir lögreglumenn hafa
stofnað lífi sínu í hættu vegna þekk-
ingarskorts á slíkri hjátrú og kunn-