Úrval - 01.05.1970, Side 31

EKKI VERÐUR ALLT MEÐ ORÐUM SAGT
29
krossleggja handleggina. Nokkrir
þeirra, sem hafa tekið afstöðu mitt
á milli þessara tveggja liði, reyna
svo kannske „dálítið af hvorri teg-
und líkamsstellinga“. Þeir kross-
leggja kannske fæturna og einnig
handleggina.
YTRI MERKI UM INNRA
HUGARÁSTAND
Ef einhver skiptir snögglega um
stellingu í stólnum, getur það þýtt,
að hann sé á allt öðru máli en sá,
sem talar, eða hann sé jafnvel að
skipta um skoðun. Auðvitað eru
slíkar bendingar alls ekki óvefengj-
anlegar, en þær eru samt nógu ein-
kennandi til þess, að mark er á
þeim takandi.
Um leið og börn læra mælt mál
og „mál líkamans“, þ. e. viðeigandi
stellingar, augnhreyfingar o. s. frv.,
læra þau einnig annað, sem er erf-
iðara að skilgreina. Þeim lærist,
hvernig þau eigi að bregðast við
umhverfinu og þeim, sem í því eru,
þ. e. rýminu, sem umlykur þau.
Menn ganga um, umluktir eins
konar „einkasápukúlu“. Þar er um
að ræða það loftrými, sem þeim
finnst þeir þurfi að hafa milli sín
og annarra. Mannfræðingar hafa
rannsakað þetta fyrirbrigði með
hjálp kvikmyndavéla. Og kvik-
myndir þessar hafa sýnt andlits-
viprur, titring og augnhreyfingar,
sem sýna það svart á hvítu, hvenær
,,sápukúlan“ er sprengd.
„Lífsrými“ það, sem hver ein-
staklingur þarfnast, er líka komið
undir persónuleika hans. Innhverf-
ir menn virðast til dæmis þurfa
meira olnbogarými en hinir út-
hverfu. Aðstæður og skapbrigði
augnabliksins hafa líka áhrif á það,
hvers „rýmis“ er þörf hverju sinni.
Kvikmyndahúsgestir, sem bíða þess
í biðröð úti fyrir kvikmyndahúsinu
að komast inn til að sjá kynæsandi
mynd, þrýsta sér þéttar saman í
biðröðinni en þeir, sem bíða eftir
því að sjá mynd „fyrir alla fjöl-
skylduna".
George du Maurier skrifaði eitt
sinn á þessa leið:
„Hið venjulega tungumál er ósköp
lélegt tjáningartæki. Maður fyllir
lungun af lofti og hristir svolitla rifu
í hálsinum og geiflar sig, og þetta
kemur svo aftur titringi á loftið, og
loftið hristir litlar himnur í höfði
mér . . . og heili minn skynjar merk-
inguna. Þetta er óskapleg króka-
leið . . . og geysileg tímaeyðsla í
því fólgin."
Tjáning manna í daglegum sam-
skiptum þeirra væri ósköp leiði-
gjörn, ef aðeins væri um tjáningu
orða að ræða. En írauninni eru orð-
in minnsti þáttur heildartjáningar-
innar.
☆
Krafan, sem minnstir möguleikar eru á, að unnt verði að sernja um,
er barn sem heimtar matinn sinn klukkan þrjú að nóttu.
Newsday Specials.