Úrval - 01.05.1970, Side 45

43
'l
ÍVYVY¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥
Svona er lífið
SMpstj órinn við yfirstýrimann-
inn: „Á morgun verður sólmyrkvi,
atburður, sem ekki skeður á hverj-
um degi. Kallið þessvegna mann-
skapinn saman á afturþilfari. Eg
ætla að fræða hann um þetta fyrir-
brigði. Ef það rignir, komum við
saman í borðsalnum."
Yfirstýrimaður við annan stýri-
mann: ,,Á morgun mun skipstjórinn
fyrirskipa sólmyrkva á afturþilfari,
og skeður það í þetta eina skipti og
aldrei meir. — Safnaðu þessvegna
mannskapnum saman á afturþilfar-
inu til frekari skýringar. Ef hann
rignir, verður samkoma í borðsal."
Annar stýrimaður við þriðja
stýrimann: „Á morgun ætlar skip-
stjórinn að formyrkva sóhna á aft-
urþilfari, en það mun héreftir ske
á hverjum degi. í tilfelli af rigninu
verður safnast saman í borðsalnum.“
Þriðji stýrimaður við mannskap-
inn: „Á morgun mun sólin, sam-
kvæmt skipun skipstjórans, for-
myrkvast á afturþilfarinu. Þetta
skeður í dag. Ef hann rignir, verð-
ur formyrkvunin í borðsalnum.“
Innbyrðis meðal mannskapsins:
„Á morgun ætlar „kallinn" að
formyrkvast á afturdekkinu ef ske
kynni að mannskapurinn sé ,.blaut-
ur“ í borðsalnum. En hvern fj ....
er „kallinn" að tilkynna sérstaklega
það, sem skeður daglega!"
Kona nokkur heimsótti frægan
geðlækni. „Það er útaf manninum
mínum, hann er truflaður á geðs-
munum. Nú segir hann hverjum,
sem heyra vill, að hann sé Hinrik
konungur áttundi, — er þetta ekki
hættulegt?“
„Hm,“ sagði geðlæknirinn. „Ekki
mundi ég nú segja það, ja, ekki
nema hann haldi yður vera Önnu
Boleyn!“
—o—
Hvorugur biblíufastur!
Eftir síðustu heimstyrjöld voru
oft heitar umræður í norska Stór-
þinginu útaf uppgjöri við hina
meintu föðurlandssvikara.
Einn bændaflokksmaður vildi
fara vægt í sakirnar: „Persónulega
vil ég ekki berja mér á brjóst, eins
og faríseinn.“
Hambro þingforseti greip þá fram
í: „Ég vil áminna hæstvirtan þing-
mann um að fara rétt með stað-
reyndir. Það var alls ekki faríseinn,
sem barði sér á brjóst. Það var toll-
heimtumaðurinn, og hann sagði:
„Guð vertu mér aumum syndara
líknsamur!"
—o—
Maður var kallaður fyrir um-
ferðadómstól til að bera vitni í máli
nágrannans, sem grunaður var um
ölvun við akstur.
Maðurinn vildi helzt komast hjá
að styggja nágrannann, — en eitt-
hvað varð hann að segja um hvað
hann hafði séð: „Jú, konan og ég
gengum sitt hvoru megin á vegin-
um og hann kom akandi á móti okk-
ur ósköp hægt og gætilega, stundum
mín megin og stundum hennar meg-
in.“ (Víkingur).