Úrval - 01.05.1970, Qupperneq 84

82
að þær gætu náð sér í nýjan eigin-
mann, ef þær kærðu sig um.
Og eitt er víst: Þær geta búið
þar sem þeim sýnist. En eiginmað-
urinn getur aðeins skipt um búsetu,
ef hann er reiðubúinn að fá þá
sjaldnar að sjá börnin sín eða jafn-
vel alls ekki, ef hann hefur orðið
að flytjast langt í burtu. Þessi
spennitreyja getur orðið möxmum
miklu þungbærari en halda mætti
án frekari athugunar. Einn þessara
vina minna starfar hjá háskóla.
Þeir, sem kenna í háskólum, eiga
helzt von um stöðu- og launahækk-
un með því að skipta um skóla,
þ. e. að taka betri stöðu, sem þeim
býðst við annan skóla. Við eðhleg-
ar aðstæður hefði þessi vinur miim
þegar verið búinn að flytja sig um
set tvisvar eða þrisvar sinnum á
starfsferli sínum. En nú situr hann
í gildru. Yfirgefi hann skólann, sem
hann starfar við, verður hann að
flytjast alllangt eða langt burt og
jafnvel hætta að hitta börnin sín.
En það er ekkert, sem hindrar
það, að konan hans geti flutt burt.
Kona eins þessara vina minna hef-
ur einmitt gert það. Hún giftist að
nýju og flutti til annarrar borgar,
sem var mörg hundruð mílur í
burtu. Vilji hann eyða nokkrum
klukkustundum í viku með böm-
um sínum, fer mestöll helgin í
ferðalagið. Auk þess er þetta mjög
kostnaðarsamt. Hann þarf að
greiða fyrir hótelherbergi, bensín
og olíur og máltíðir. Kostnaðurinn
verður að minnsta kosti 50 dollarar
fyrir hverja ferð eða um 2500 doll-
arar á ári.
ÚRVAL
RÁÐ TIL ÞESS AÐ LÉTTA HLUT-
SKIPTI FRÁSKILINNA MANNA
Hvað er þá hægt að gera til þess
að létta hlutskipti fráskilinna
manna? Ég hef rætt mál þetta við
lögfræðinga, sem leggja áherzlu á
það, að það séu augsýnilega tak-
mörk fyrir því, hvað hægt sé að
gera til þess að létta hlutskipti
þeirra. Hjónaskilnaður verður aldr-
ei „kvalalaus“. En það er samt hægt
að gera ýmislegt í þessu efni.
í fyrsta lagi ættum við öll, lög-
fræðingar, dómarar og allir aðrir
að hafa það í huga, að eiginmaður
og eiginkona bera bæði ábyrgð á
skilnaðinum, nema í tiltölulega fá-
um tilfellum, og að þau ættu því
bæði að taka á sig jafnan hluta
byrðarinnar. Slíkt gæti hjálpað til
þess að eyða því áliti, sem margir
lögfræðingar og aðrir virðast haldn-
ir, að maðurinn ætti, hvenær sem
unnt er, að sjá fyrir konunni á
þann hátt, sem hún hefur vanizt,
þ. e. að hún ætti að búa við sömu
lífsskilyrði og áður. Hvers vegna
ætti hún endilega að gera það?
Fyrst skilnaðurinn er báðum að
kenna, ætti hún að taka á sig ein-
hvern hluta óþægindanna. Sé hún
vinnufær og þarfnist börnin henn-
ar ekki á heimilinu, ættu dómstól-
arnir að krefjast þess, að hún ynni
fyrir sér.
Einnig ætti að takmarka lífeyri
konunnar, mótsett við greiðslur
með börnunum. Mér finnst sem til-
tölulega ungar og barnlausar frá-
skildar eiginkonur ættu aðeins að
fá nægan lífeyri til þess að hjálpa
þeim um nokkurra mánaða skeið,
meðan þær eru að laga sig að