Úrval - 01.05.1970, Side 100

98
ÚRVAL
tókst þeim þó að þrauka þarna í
heilan dag. En 500 skæruliðanna
féllu. Hinir urðu að dreifa sér,
mynda smáhópa og fara í felur í
fjöllunum. Það liðu margir dagar,
þangað til leifunum af þessum hóp,
sem hafði verið svo fjölmennur, er
hann lagði upp í ferðina, tókst að
klöngrast yfir lítt þekkt fjallaskarð.
Leiðin til Lhasa lá nú opin fram
undan þeim.
Tíbetbúar eru meðal örlátustu
manna í víðri veröld. Og brátt um-
kringdu hópar manna hið örmagna
fólk. Hópar þessir báru með sér
körfur fullar af matvælum. Hestar
flóttafólksins voru orðnir svo þrek-
aðir, að þeir gátu varla hreyft
sig. Skæruliðarnir litu nú út eins
og umrenningar. Hinir særðu og
gamalmennin lágu á eins konar
sjúkrabörum. Þessi „skrúðganga"
mjakaðist hægt áfram um hin lit-
ríku stræti Lhasa, þar sem krökkt
var af munkum og pílagrímum,
þangað til þeir komu að dómkirkj-
unni, sem er í miðri borginni. Þar
stanzaði Chime til þess að biðjast
fyrir. Svo lagði hópurinn af stað
aftur og hélt í gegnum steinhlið á
borgarmúrnum. Nú var hópurinn
kominn inn í annan heim, þar sem
ríkir slík náttúrufegurð, að er
menn líta hana augum fyrsta sinni,
falla þeir í stafi af undrun og að-
dáun. Svo fór einnig fyrir Chime,
er leit þessa dásemd nú fyrsta
sinni.
Vegurinn lá inn í Lhasadal, hjarta
hinnar miklu sléttu, en hann er 15
mílur á lengd. Hann opnaðist sem
garður, og girðingin, sem lokaði
honum í fjarska, voru hin gráu,
himingnæfandi fjöll. Chime fannst
þetta allt draumi líkast. Fuglar
flugu á milli greina espitrjánna og
pílviðarins. Trén stóðu nú einmitt
í blóma. í hinum opinberu
skemmtigörðum voru börn að leik
umlukin fyrstu blómum vorsins.
Þetta var árstíð flugdrekanna.
Meðan Chime leitaði sér að stað til
þess að slá upp tjaldbúðum, virti
hann fyrir sér strákana, sem voru
alveg niðursokknir í íþrótt þessa.
Þræðirnir, sem drekarnir voru fest-
ir á, voru límbornir, og á þá hafði
verið stráð muldu gleri. Og nú
reyndu strákarnir að skera á þræð-
ina í flugdrekum keppinautanna.
Marglit tjöld voru á víð og dreif
um allan dalinn. Ferðafólk hafði
slegið þarna tjöldum sínum, því að
nú voru hin tíbetsku nýárshátíða-
höld að hefjast.
„í fyrstu gat ég ekki trúað mín-
um eigin augum,“ sagði Chime.
„Þetta var allt svo fallegt.'11 Og
þetta var ekki allt og sumt. Uppi
yfir dalnum gnæfði hin dýrlega
Potalahöll uppi á háum hömrum.
Chime starði upp til hallarinnar
fullur lotningar. Augu hans leituðu
að gluggum nokkrum á efstu hæð
hallarinnar, gluggunum á einka-
íbúð Dalai Lama. Það voru fjögur
látlaus herbergi. Hann segist hafa
staðið þarna sem dáleiddur. Hann
lýsir áhrifunum með þessum orð-
um: „Ég stóð og starði á þessa
glugga, þangað til þeir virtust fara
að hreyfast."
Kínverjar biðu ekki boðanna.
Strax og þeir komust að því, að
Chime var kominn til Lhasa, settu
þeir fé til höfuðs honum, og hétu