Úrval - 01.05.1970, Qupperneq 109

HARMLEIKURINN í TÍBET
107
í bænastofu sína í síðasta skipti,
settist í hásæti sitt og las í helgi-
ritunum, þangað til hann kom að
kafla einum, þar sem Buddha hvet-
ur lærisvein sinn til þess að missa
ekki kjarkinn. Hann lokaði bókinni
rólega, blessaði herbergið og dró úr
skini lampanna.
Phala beið hans á hallarþrepun-
um. Hann virti Dalai Lama fyrir
sér, er hann stóð þarna þögull
nokkur augnablik. „Þetta var það
dapurlegasta, sem ég hafði nokkru
sinni séð á allri minni ævi, já,
hræðilegasta augnablik lífs míns,“
segir Phala. Dalai Lama hafði tek-
ið af sér gleraugun, og því var ekki
auðvelt að þekkja hann í hinum
fábrotna hermannabúningi, enda
hafði hann dregið húfuna niður í
augu og vafið trefli um neðri hluta
andlitsins. Þegar hann kom að innri
hallargarðshliðinu, rétti hermaður-
inn, sem var þar á verði, honum
riffil, en hann hafði fengið viðvör-
un um, hvað væri á seyði.
Dalai Lama slengdi rifflinum yfir
öxl sér, svo að hann liti út sem
venjulegur hermaður. Og svo lagði
hópurinn af stað yfir garðinn í átt-
ina til aðalhliðsins. Þeir gengu all-
ir álútir vegna sandroksins. Þeir
Phala, Kusung og yfirábótinn voru
á undan, en Dalai Lama kom svo
rétt á eftir þeim, og gekk hann á
milli tveggja hermanna. Aðalhliðið
var læst með lás. Phala gekk á
undan og skýrði hliðvörðunum frá
því, að hann væri í eftirlitsferð.
Hann valdi þessa afsökun, því að
þá virtist það aðeins eðlilegt, að
nokkrir hermenn væru í fylgd með
honum. Verðirnir heilsuðu honum
að hermannasið og opnuðu risa-
stóra, fornfálega hliðlásinn með
lykli.
Þegar Phala gekk í gegnum hlið-
ið, hrópaði einhver í þyrpingunni:
„Hvaða menn eru þetta?" Þá heyrð-
ist einhver maður segja: „Það er
Phala.“ Enginn veitti óbreyttu her-
mönnunum þrem neina sérstaka at-
hygli, og stormhljóðið deyfði fóta-
tak þeirra, er þeir gengu óáreittir
út í myrkrið.
MEIRA EN MANNLEGT ÞREK
FÆR STAÐIZT
Það liðu tveir dagar, þangað til
Kínverjar fréttu af flótta Dalai
Lama. Hópur stuðningsmanna og að-
stoðarmanna Dalai Lama hafði orð-
ið eftir í Sumarhöllinni, og þar
héldu þeir áfram að leysa af hendi
sín venjulegu skyldustörf, eins og
ekkert hefði í skorizt. Þetta varð til
þess að villa Kínverjunum sýn. Tan
hershöfðingi hafði nokkrum sinnum
krafizt þess, að Dalai Lama „léti
sjá sig“. En þegar svo varð ekki,
dró Tan hershöfðingi þá ályktun,
að stjórnanda Tíbets hefði tekizt
að sleppa úr greipum hans. Klukk-
an 2 aðfaranótt 20. marz skipaði
hann svo fyrir, að hafin skyldi fall-
byssuskothríð á Sumarhöllina, og
stóð hún í fimm klukkustundir.
Það var þessi atburður, sem varð
til þess, að tíbetskir andspyrnu-
menn létu nú til skarar skríða. Ibú-
ar Lhasa vöknuðu við skothríðina,
og brátt tók hver stórviðburðurinn
að reka annan, svo að innan
skamms komst allt á ferð og flug
í borginni. Vörubílar, hlaðnir kín-
verskum hermönnum, æddu um