Úrval - 01.05.1970, Side 119

HARMLEIKURINN í TÍBET
117
niður vopn, og yrði þá allt fyrir-
gefið. Þessari ræðu hans var tekið
með háðslegum hrópum og köllum
meðal Khambanna í kvikmynda-
húsinu. En svo heyrðist önnur rödd
í hátölurunum. Það var Tíbetbúi,
sem talaði.
„Nafn mitt er Ngabo,“ hóf rödd-
in máls, ,,og þið vitið, að ég er
meðlimur ríkisstjórnarinnar."
Ngabo sagði að hætta yrði öllum
bardögum. Hann sagði, að þetta
væri skipun Tíbetstjórnar, en ekki
Kínverja, því að tíbetska stjórnin
hefði samþykkt að binda endi á
uppreisnina. Ngabo fullvissaði sam-
borgara sína um, að Dalai Lama
hefði ekki verið drepinn, eins og
margir segðu, heldur hefði honum
verið rænt af ,,afturhaldsseggjum“.
„Haldið aftur til vinnu ykkar. Legg-
ið niður vopnin, og þá munuð þið
halda áfram að vera frjáls.“ Síðan
lauk hinni uppteknu ræðu skyndi-
lega með ískurhljóði.
Líklega voru það aðeins fáir, sem
gerðu sér fyllilega grein fyrir því,
hversu svik og landráð Ngabos voru
djöfulleg, né því, að tíbetska stjórn-
in hafði alls ekki gefið út neina
fyrirskipun um, að bardögum skyldi
hætt. En slíkt skipti reyndar engu
máli fyrir þá, sem í kvikmynda-
húsinu voru. Þeir tóku saman hin-
ar fátæklegu föggur sínar, stungu
skammbyssunum í belti sér og
sverðunum í skrautleg slíðrin og
héldu til fjalla til þess að halda
baráttunni áfram þar.
Thondup gerði sér einnig grein
fyrir því, að uppreisnin hafði mis-
tekizt. Hann bjó sig því til að yfir-
gefa Lhasa. Hann var þess full-
viss, að Dalai Lama tækist að kom-
ast til Indlands, og hann ákvað að
halda í suðurátt og halda áfram
baráttunni við hlið þess manns,
sem hann hafði þjónað allt lífið.
Það voru engir Kínverjar á ferli,
er hann yfirgaf kvikmyndahúsið.
Tan hershöfðingi hélt mönnum sín-
um frá strætunum, þangað til fólki
væri orðið svolítið rórra í skapi.
Thondup gekk hratt í áttina til
Shagyaristrætis, þar sem hin ör-
væntingarfulla viðureign hafði átt
sér stað. Hann starði á byggingarn-
ar, sem voru alsettar förum og göt-
um eftir fallbyssukúlurnar, og á
brunnu og sótsvörtu bjálkana í
rústum hruninna og brunninna
húsa. Það var fullt af rifnum sand-
pokum og sandhrúgum um allar
gangstéttir. Og alls staðar lágu lík
manna og dýra. Hér og þar voru
vonsviknir óbreyttir borgarar að
halda heim til híbýla sinna.
Allir virtust þögulir. Engin börn
hrópuðu. Hundarnir þögðu jafnvel.
Jafnvel betlararnir betluðu með
því einu að gefa merki. Þeir hróp-
uðu ekki, eins og vani þeirra var.
Eithvað hafði gerzt, sem ekki var
unnt að tjá með orðum. Og Thon-
dup skynjaði mjög glöggt, hvað það
táknaði. Þetta var þögn, sem bar
vott um dauða mikillar og göfugar
borgar.
SÍÐASTI FJALLGARÐURINN
Áætluðum tölum um fjölda fall-
inna Tíbetbúa í viðureign þessari
ber alls ekki saman, heldur eru þær
óskaplega ólíkar. í yfirlýsingu, sem
gefin var út í Nýju Delhi, er því
haldið fram, að „50.000 kínverskir