Úrval - 01.05.1970, Qupperneq 127

ÆVINTÝRIÐ UM GRIMMSBRÆÐUR
125
voru aldir upp á siðavöndu, en
hamingjusömu heimili, og bræðurn-
ir tveir voru mjög samrýmdir. Þeir
sóttu sama skóla, og lögðu báðir
stund á lögfræði til að uppfylla
síðustu ósk föðurins á banabeði.
Þeir rituðu bækur saman. En þrátt
fyrir þetta voru mennirnir tveir
mjög ólíkir.
Jakob var smávaxinn og tilgerð-
arlegur með skarpleit, ljósblá augu.
Hann var afburðagreindur, en jafn-
framt alvörumaður að eðlisfari.
Hann reykti ekki, drakk lítið og
var ekki mikið gefinn fyrir sam-
vistir við annað fólk. Hann dó pip-
arsveinn. Wilhelm, sem var einu
ári yngri, var hærri en bróðir hans,
laglegur og brosleitur maður, geð-
þekkur, og hafði blíð og dreymin
augu. Hann var félagslyndur og
naut þess að eyða kvöldum í hópi
vina, er þeir sungu gömul þjóðlög.
Báðir höfðu bræðurnir lag á að fá
fólk til að segja sér ævintýri, en
það var Wilhelm —• sem hafði yfir
að búa einstakri frásagnarlist — er
skrifaði þau niður í þeirri mynd,
sem við þekkjum þau í. Þótt hann
hefði ætíð haft gott auga fyrir fal-
legum stúlkum, var hann orðinn
fertugur, er hann loks gifti sig.
Þegar loks að giftingunni kom
(brúðurin var lyfsaladóttir, sem
hafði aðstoðað hann við ævintýra-
leitina), fékk hann því til leiðar
komið, að Jakob fengi að búa hjá
þeim hjónum. Og þótt Jakob væri
alvörugefinn og siðvandur á yfir-
borðinu, var hann hjartagóður í
eðli sínu og varð brátt óaðskiljan-
legur hluti af fjölskyldunni. Hann
elskaði hin þrjú börn Wilhelms
jafn mikið og væru þau hans eig-
in börn. Heimilislífið var kátt og
hamingjusamt. Börnin fengu að
leika sér alls staðar í húsinu, nema
í stóra vinnuherberginu hans Jak-
obs. Það var bannstaður fyrir litlu
ólátabelgina. Á hverju kvöldi sagði
Wilhelm þeim eitt ævintýra sinna,
áður en þau fóru að sofa.
Bræðurnir helguðu fornfræði-
rannsóknum 50 ár ævi sinnar. Þeir
sökktu sér niður í gömul handrit
og leituðu þar uppi efni í fjölda
bóka, sem báru svo fræðilega titla
sem Deutsche Rechtsalterthúmer
(Fornþýzk lög) og Die deutsche
Heldensage (Þýzkar hetjusagnir).
Þeir höfðu tíu tungumál á valdi
sínu og þýddu á þýzku gamlar sög-
ur og goðsagnir frá Noregi, Dan-
mörku, Skotlandi og írlandi. Mál-
rannsóknir áttu hug bræðranna í
slíkum mæli, að þeir áttu stóran
þátt í að gera orðarannsóknir að
umfangsmikilli vísindagrein. Það
var þó einkum Jakob, sem fékkst
við það starf, og hann hefur oft
verið nefndur „faðir málvísind-
anna“.
Þótt bræðurnir hlytu mikið lof
sem vísindamenn, var efnahagsleg
afkoma þeirra ekki að sama skapi
góð. Þeir höfðu gefið út metsölu-
bók allra tíma, en fengu lítið sem
ekkert fyrir hana í aðra hönd. Og
er þeir loks höfðu öðlazt frægð af
verkum sínum, hafði það engin
áhrif á þá. Þeir lifðu fyrir starf
sitt.
Bræðurnir notuðu síðustu æviár-
in til að semja mikla orðabók, sem
hafði átt að verða hápunktur ævi-
starfs þeirra. Því miður auðnaðist