Úrval - 01.05.1970, Side 128

126
URVAL
þeim ekki að ljúka henni. Hún
endar á bókstafnum F. Jakob var
að enda við að skrifa orðið Frucht
(ávöxtur) í september 1863, er
hann skyndilega féll fram á skrif-
borð sitt. Hann dó viku síðar, 78
ára að aldri. Wilhelm, sem hafði
alltaf verið veikburða og liðið af
astma og hjartabilun, hafði dáið
fimm árum áður. Það var ekki fyrr
en árið 1960, að lokið varð orða-
bókinni, sem þeir bræður höfðu
byrjað á rúmri öld áður. Hún er í
hvorki meira né minna en 32 bind-
um og er tilkomumikill minnisvarði
vísindastarfs Grimmsbræðra. En
það er litla bókin með ævintýrun-
um, sem mun halda nafni þeirra
hæst á lofti um alla framtíð.
Eiginkona heimilislæknisins okkar svaraði eitt sinn sem oftar í sim-
ann fyrir mann sinn. í símanum var ungur, tilvonandi ifaðir í óskaplegu
uppnámi. Hann spurði eftir iækninum og sagði, að konan hans væri
búin að taka iéttasótt. Læknirinn var 1 sjú'kravitjun og eiginkonan
reyndi að taka ákvörðun um, hvort aðstæðurnar væru svo alvarlegar,
að hún ætti að reyna að ná sambandi við mann sinn. Þv.í spurði hún
hinn tilvonandi föður, hve langt væri á milli hríðanna. Faðirinn til-
vonandi svaraði þá: „Ég held, að þær séu allar svona á nokkurn veginn
sama stað!“ Helen Witt.
Okkur til mikilla leiðinda vildi Bill sonur okkar endilega vera síð-
hærður. Við vorum alltaf að biðja hann um að láta klippa sig, og að
lokum samþykkti hann að leyfa pabba sínum „að snyrta" hárið svolítið
að aftan. Þegar „snyrtingunni" var lokið, sagði Bill auðvitað, að nú
væri hárið orðið of stutt.
Ég hafði orð á því við hann, þegar hann kom heim úr skólanum
næsta dag, að nú væri hann svo dæmalaust snyrtilegur og liti svo
miklu betur út. „Ég er viss um, að krökkunum hefur líka fundizt, að
þú litir alveg prýðilega út svona,“ bætti ég við með vonarhreim í
röddinni.
„Já, ekki vantaði það nú!“ svaraði hann. „Þau voru að labba til mín
allan daginn og spyrja mig: „Nei, sko! Hvaða Indíáni fletti af þér
höfuðieðrinu?"
frú Galend E. Stone.
Við vorum að borða kvöldverð heima hjá einum vini okkar, og hann
sagði, að því miður væri nú svo komið, að hann hefði ek'ki lengur tíma
til þess að lesa bækur. „Vitleysa!“ hrópaði ég. „Allir geta gefið sér tíma
til þess að lesa. Það er bara um að gera að nota hverja stund sem g.efst.
Nú, meðan ég vann úti, þá las ég „Stríð og frið“ í kaffitímunum. 10
mínútur á morgnana og 10 mínútur síðdegis."
Vinur okkar virtist stórhrifinn af Þessu, þangað til maðurinn minn
bætÞ við rólegur í bragði: „Hún van.n þar reyndar í 11 ár.“
Kathryn Krider.