Goðasteinn - 01.03.1970, Qupperneq 42

Ekki þótti vit í öðrii en afi færi vaðbundinn yfir, svo hægt
væri að draga hann til baka ef ófært reyndist. Til undirsctu
við fjallsræturnar þurfti alla þá karlmenn, sem tiltækir voru, en
einn heimilismann vantaði, Jónas söðlasmið, sem hleypt hafði hesti
sínum undan hlaupinu suður í Hjörleifshöfða, er hann sá til þess,
eins og víða hefur verið getið. Nú greip Jón til kvenfólksins og
setti það í varðstöðu að fylgjast mcð ef mikil vatnsfylling brytist
fram sandinn. Allar voru konurnar látnar hafa með sér vcifur,
sem þær áttu að gera aðvart með ef þær teldu hættu á ferðum.
Hafði afi sagt, að ekki hefði verið látið duga minna í veifur en
hvítar rekkjuvoðir.
Ekki þori ég að fullyrða, hvaða víða var á verði staðið, en
þó er öruggt, að verið var á Léreptshöfði, Ossurhciði, Háfelli og
Hálshlíðinni, suður á brún. Sjálfur stóð Jón á Léreptshöfði, því
þar taldi hann mesta aðgætni þurfa, ef á viðvörun þyrfti að halda
og hún bærist í tíma.
Af afa er það að segja, að hann hafði við illan leik að troða
sig suður yfir sandefjuna, en langan tíma hafði það tekið, því
að svo að segja við hvert skref varð hann að reka stöng, sem
hann var með, ofan í efjuna, sem við það þéttist svo fær varð.
Honum gekk vel að handsama ærnar, sem ætluðu að taka á
rás upp til hlíðarinnar en sátu þegar fastar í efjunni, þar scm
hægt var að ganga að þeim. En nú var brautin þyngri að koma
þeim upp yfir og ekki viðlit að fara með þær báðar í sömu ferð.
Tók afi minn því aðra, batt saman fætur hennar og lét hana
liggja, meðan hann kom hinni upp yfir, sem reyndist enginn hægð-
arleikur. Síðan sótti hann þá, sem eftir var, og gekk það mikið
betur, því þá var brautin farin að festast. Verst hafði hann talið,
að víða voru jakar á lciðinni og sumir í kafi í sandefjunni, sem
áttu til annað tveggja að síga eða sporðrísa ef á þá var stigið.
Þessum jökum hafði hann kennt um, hversu lengi bleytan hélzt
í sandinum, því bráðnun þeirra sá honum fyrir viðhaldsvatni.
Þegar nú afi og ærnar voru komnar úr allri hættu, notuðu varð-
konur rekjuvoðirnar til að gefa merki um, að varðstöðu mætti
ljúka, cn nú var byrjað að veifa syðst í stað þess að byrja nyrzt,
ef um hættu hefði verið að ræða. Meðan á þessu stóð, hafði
40
Goðastenm