Goðasteinn - 01.03.1970, Blaðsíða 84

Guðmundur Þorsteinsson frá Lundi:
Minni gawla fólksins
í öðru hefti 7. árg. Goðasteins er skráð latínuvísa ein og þýð-
ing á henni, höfð eftir gamalli konu. En þar sem sögumaður get-
ur þess, að hann viti ekki til þess, að aðrir hafi raulað þessa vísu,
vil ég geta um eftirfarandi: Þegar ég var innan fermingar, var á
næsta bæ við mig, Ketilsstöðum í Hjaltastaðaþinghá, gömul kona,
blind og þrotin að þreki, nýflutt þangað af hrakningi. Hún hét
Guðný Árnadóttir og hafði lengi haft viðurnefnið „töpp“, sem
líklega hefur stuðzt við það, að hún var smá vexti. Allt útlit
hennar bar vott um það, að henni hefði ekki alltaf liðið vel.
Hún var nolckuð aflöguð í vexti (krypplingur), en ég hygg, að
hún hafi sízt verið miður greind en í meðallagi, og var hún skýr
í máli.
Þarna leið henni vel. Hún tvinnaði mikið band á teinsnældu,
sér til afþreyingar, þar sem hún sat á rúmi sínu. Ég var þarna
oftar en einu sinni, hjá farkennara. Líklega hefur það verið vet-
urinn 1913-14, sem Einar Vigfússon frá Hjaltastað var farkennari.
Hann skrafaði oft við gömlu konuna. Meðal margs annars, sem
þá bar á góma, fór hún með þessa fyrrgreindu vísu fyrir Einar,
bæði á latínu og íslenzku, en það tók hún fram, að þó sér hefði
verið sagt, að þctta væri rétt þýðing á vísunni, gæti hún ekkert
um það fullyrt, þar scm hún kynni ekkert í latínu.
Fyrstu hendinguna hafði hún á þessa leið: „Renni ég hýrum
hvarmatýrum skýrum.“ Finnst mér rímið gefa í skyn, að það sé
réttara. Ekki lærði ég latínuna, mest held ég af því, að ég bar
lítið traust til að hún væri rétt, - sem vel má þó hafa verið.
82
Goðasteinn