Goðasteinn - 01.03.1970, Qupperneq 90

Þorkell Bergsson:
Minnisstæðir jóladagar
Þegar líður að jólum, er eins og nýr vonarbjarmi færist yfir
fólkið í mesta skammdegismyrkrinu. Það er vissan um hækkandi
sól og fagnaðarboðskap hátíðarinnar, sem þó hefur verið vanrækt
að boða út um heiminn. Nú orðið finnst mér óhófið og tilstandið
á jólunum ganga út í öfgar og skyggja á hinn raunverulega fagn-
aðarboðskap.
Margar endurminningar hef ég frá þeim 80 jólum, sem ég hef
lifað. Ætla ég að minnast á tvennt. Þegar ég var 13 ára, var ég
sendur með manni úr Vesturbænum í Skaftárdal til að gæta að
kindum á heiðinni. Fór ég þá yfir gil, þar sem lækur rann fram
af háu bergi litlu neðar. Léttskýjað var og vægt frost og ég í léttu
skapi, því að þetta var jóladagsmorgunn. En vindur hafði blásið
í fossinn og vatnið fokið langt upp í gilið. Þar hafði það frosið
ofan á snjónum. Hljóp ég yfir gilið nokkrum föðmum fyrir ofan
fossinn. Ég varaði mig ekki á því, að það var flughált á svell-
inu, svo að ég datt á mjöðmina. En það vildi mér til happs, að
svellið brotnaði og ég stöðvaðist og komst síðan upp úr gilinu.
Oft hef ég síðar lent í hættum af ýmsu tagi og við ýmsar kring-
umstæður. Er það ekki fyrir mína forsjá að ég hef haldið lífi og
limum.
Ég held að það hafi verið árið 1914, síðasta árið, sem ég var
á Flögu, að ég fór að leita sauða. Það hafði verið góð tíð á jóla-
föstunni og sauðirnir voru látnir ráða fcrðum sínum að mestu.
Voru þeir allir komnir vestur yfir heiðina, út að Hólmsá, þar
sem beitiland er gott og mikið skóglendi. Skyndilega hafði breytt
um veður og á Þorláksmessu var kominn mikill snjór. Gerði þá
gott skíðafæri. Tók ég nú skíðin, áður en bjart var af degi, og
88
Goðasteinn