Úrval - 01.04.1977, Qupperneq 105

103
,,ÉGER MESTUR!”
verða þar, en ekki húsmæður og ekki
litla fólkið af götunni og ekki
erlendir forsetar. Hnefaleikarnir
verða aftur eign boxara sem koma til
borganna, þefa af blómum, heim-
sækja sjúkrahús, blása í horn og
segjast vera í formi. Ég var eini
hnefaleikari sögunnar, sem fólkið
spurði eins og ég væri öldunga-
deildarmaður. ’ ’
TVEIMUR DÖGUM ÁÐUR en Ali
átti að mæta til innköllunar, sat hann
í kaffistofu mótels í Chicago og
horfði bunglyndislega á öldur Michi-
ganvatns rísa í aprílstorminum.
,,Mig langar ekki að fara í
fangelsi,” sagði hann. ,,En ég verð
að lifa við samvisku mína og láta guð
ráða. Hvaða gagn er að því fyrir mig,
bótt ég verði vinsælasti maður
Bandaríkjanna, ef ég hef selt allt?”
Fréttamaður spurði: ,,Hefur þér
aldrei dottið í hug að leika leikinn
eins og aðrar miklar íþróttastjörnur?
Þú yrðir ekki sendur til vígstöðvanna.
Þú gætir haldið sýningar og kennt
líkamsþjálfun.”
Ali laut fram yfir borðið, það
leiftraði úr augum hans, og sann-
færingin í röddinni leyndi sér ekki:
,,Hvað geturþú gefíð mér, Ameríka,
fyrir að kasta trú minni? Vilt þú, að
ég geri það sem hvíti maðurinn segir
og fari að berjast við fólk, sem ég veit
ekkert um og afla frelsis fyrir
ókunnugt fólk, meðan mitt fólk fær
ekki sitt frelsi?”
Það var engum efa undirorpið, að
hann var reiðubúinn að fara í
fangelsi. Tveimur dögum seinna, 28.
apríl 1967, neitaði hann í Houston að
stíga það skref, sem hefði gert hann
að Cassiusi Clay, óbreyttum her-
manni í Bandaríkjaher. Mál hans var
nú orðið dómsmál.
AFTURKOMAN
Þau þrjú og hálft ár, sem Ali var , ,í
útlegð”, eins og hann kallar þann
tíma, sem hann neyddist til að vera
utan við hnefaleikana, voru einhver
hin auðugustu í lífi hans. Hann
menntaðist heil ósköp þennan tíma.
Þótt hann fengi ekki að fara úr landi
ferðaðist hann mikið innan lands, til
þess að koma fyrir dóm, fara á fundi
múhammeðstrúarmanna og halda
ræður. Hann yarð mjög vinsæll
ræðumaður í háskólum. Þetta allt
saman fágaði stíl hans og víkkaði
sjóndeildarhringinn og skilninginn á
atburðum líðandi tíma. Stúdentar
báru oft fram rökstudd mótmæli
gegn ummælum hans um neyslu
maríjúana og „blandað” ástarsam-
band — samband svartra og hvítra —
og neyddu hann til þess að skýra mál
sitt á menningarlegri og rökfastari
hátt. Hann æfði sig fyrir þessi átök
með sömu vandvirkninni og fyrir
hnefaleikakeppni. Hann skrifaði
ræður sínar hvað eftir annað upp á
lítil spjöld og las þær inn á
segulband, spilaði þær svo yfír aftur
og gagnrýndi sjálfan sig. Eftir því,
sem hann varð vissari um sig, fór
hann að krydda mál sitt með kímni-