Úrval - 01.04.1977, Síða 109

,,EG ER MESTUR!’’
107
heyrir þú til mín? JOE, EF ÞÚ
SIGRAR MIG AÐ ÞESSU SINNI,
ÉRT ÞÚ SANNARLEGA MESTUR.”
„OG ENNÞÁ MEISTARI”
Klukkan kortér yfir níu að morgni
28. júní 1971 var Muhammad Ali á
ferð í suðurborg Chicago í græna og
hvíta Lincoln bílnum sínum, þegar
hann ákvað allt í einu að stansa við
límonaðibúð og fá sér appelsínusafa.
Þegar hann steig út úr bílnum, kom
maður hlaupandi til hans og hrópaði:
,,Eg var að heyra það í útvarpinu!
Hæstiréttur segir, að þú sért frjáls!”
Ali rak upp fagnaðaróp, og sagði
svo: „Þökk sé Allah!” Svo stakk
hann sér aftur inn í bílinn og kveikti
á útvarpinu. Hæstiréttur hafði lýst
því yfir, að dómsmálaráðuneytið
hefði leitt herköllunaryfirvöldin á
villigötur með því að halda þvf
ranglega fram að mótmæli Alis með
skírskotun til samvisku sinnar væri
hvorki í einlægni fram borin eða
byggð á trúarlegum grunni. Með átta
samhljóða atkvæðum hafði hæsti-
réttur komist að því, að í fyrsta lagi
hefði verið staðið rangt að herköllun
Alis.
JOE FRAZIER HÉLT óumdeildum
titli sínum í innan við tvö ár. Hann
tapaði honum til George Foreman,
þunghöggs barsmíðamanns, sem
naut þess að berja. Almennt var
talið, að ef Ali og Foreman kepptu
einhverntíma, yrði nýji meistarinn
fyrstur manna til þess að slá Ali
niður.
Foreman var ekki athafnasamur
meistari. Hann hafði hvorki skapgerð
né tilhneygingu til þess að gera mikið
úrtitlisínum. Lengstum dvaldi hann
með þönkum sínum, kannski um
sístækkandi skuggann af Mohammad
Ali, sem sífellt færðist lengra inn á
hnefaleikahringinn og um allan
heim. Skáldsagnahöfundurinn Budd
Schulberg sagði um Ali, að hann væri
„sigraður, en ennþá meistari.”
Einhvern veginn hafði keppnin við
Frazier styrkt hann sem keppnis-
mann, og ákvörðun hæstaréttarins
opnaði honum á ný leiðina inn í
meginstraum bandarísks lífs og
sömuleiðis til auglýsinga, til þess að
koma fram í sjónvarpi, til þess að
gera samninga.
Frá því að Frazier sigraði hann og
þar til hann loks keppti við Foreman
— önnur þrjú og hálft ár af ævi hans
— keppti hann fjórtán sinnum. Á
því lék enginn vafí, að hann var ekki
lengur sá dansandi meistari, sem gat
sagt fyrir um lotufjöldann og stjórnað
gangi leiksins að eigin viid. Hann var
farinn að þreytast þegar lotunum
fjölgaði og varð þá að standa í alla
ilina. Hann hafði misst hæfileikann
til þess að láta skyndileg víxlhögg
dynja á andstæðingnum, þessa
óvæntu hrinu fimm, sex og sjö högga
í samhangandi órofa keðju, sem
breyttu bardaganum með því að
rugla andstæðinginn og gera hann
smeykan. Hann fékk fleiri högg
sjálfur.
En ellefu dögum eftir þrítugasta