Úrval - 01.04.1977, Síða 122

120
Hún kippti vagninum með snöggum
rykk upp á veginn aftur.
Þegar myrkrið skall á, reyndum við
að beygja niður eftir hjólförum, sem
lágu ofan að vatni, þar sem ég hafði
ætlað að vera um nóttina og kannski
veiða dálítið. En það vildi Rósetta
ekki heyra nefnt. Og nú stoðuðu
hvorki hótanir né blíðmæli. Hún
þverneitaði að fara út af þjóðveg-
inum.
,,Hún er smeyk,” sagði Irene.
,,Við verðum að teyma hana.”
Mér var falið það erflða hlutverk.
Ég greip mildilega í tauminn og
reyndi að teyma Rósettu. Hún kippti
rösklega til hausnum, svo taumurinn
rykktist úr hendinni á mér. Þegar ég
reyndi að ná honum aftur, bretti hún
grönum svo skein í tennurnar og
hneggjaði. Ég þurfti ekki hjálp Irene
til að þýða það.
,,Hún dregur,” sagði elsku konan
mín.
,,Gott er nú það. En hvert?!!
,,Þú skilur ekki hesta. Þetta er
tæknilegt orðtak. Þegar hestur,,dreg-
ur”, er það af því að hann er aumur í
munninum. ”
Við ákváðum að láta ógert að
rannsaka munninn á Rósettu, því
hún neitaði að sýna okkur upp í sig.
Þar að auki fékkst hún alls ekki til að
stansa. írene hljóp við hlið hennar og
veifaði molasykri. En Rósetta virti
hana ekki viðlits. Tíu mínútum
seinna beygðum við glæsilega inn á
afleggjara, sem lá heim að bæ.
Rósetta fór rakleitt fram hjá íbúðar-
ORVAL
húsinu og nam svo snögglega staðar
við útihúsin.
,Jæja, jæja,”'sagði bóndakonan
og þurrkaði hendur sínar á svunt-
unni. ,,Eruð þið strax komin?”
Við undruðumst dálítið á þessu
,,strax.” en vorum og önnum kafin
að tauta fyrirgefningarbeiðnir til að
veita því nánari athygli. „Þetta eru
allt saman mistök,” stamaði ég. ,,Ég
bið innilega afsökunar. ”
„Við áttum bara leið hér hjá,”
bætti Irene við í flýti.
Konan lét það ekki raska ró sinni
við að taka aktýgin af hryssunni.
Síðan teymdi hún hana í hús. Svo
kom hún aftur til okkar, sem stóðum
í hnapp og göptum af undrun.
„Rósetta er vænsta skepna,” sagði
hún. „En hún hefur sína ákveðnu
sérvisku. Ef einhver reynir að breyta
ferðatilhöguninni, tekur hún stjórn-
ina.”
Fyrsta nóttin var afbragðs góð.
Vagninn reyndist miklu þægilegri en
mörg hótelherbergi. En við veltum
þessu dálítið fyrir okkur með
„sérvisku” Rósettu.
, ,Ef við getum ekki stjórnað henni,
verðum við að haga okkur eftir
henni,” sagði ég.
Konan mín hafði lesið, að hestur,
sem blakar eyrunum og veifar
taglinu, sé í þann veginn að fara að
gera eitthvað óþægilegt. Ot frá
þessum dulmálslykli fómm við að
reyna að ráða í táknmál Rósettu. Þess
vegna vissum við, að eitthvað var í