Úrval - 01.04.1977, Síða 124

122
ÚRVAL
,,Auðvitað, ’ ’ stundi konan mín og
hékk í aktýgjum Rósettu.
, Ja — ég var bara að velta þvx fyrir
mér, af hverju þið notið ekki
bremsuna.
Bremsuna? Okkur hafði ekki
dottið í hug, að þess háttar fínirí væri
að finna á vagninum. Irene hafði
raunar tekið eftir stönginni við
hliðina á ekilssætinu. ,,Fínt til að láta
töskuna sína hanga á,” sagði hún.
En maðurinn vissi ekki einasta um
bremsur, hann þekkti líka til hesta.
Hann sagði okkur, hvernig við ættum
að ráða við sérviskuna í Rósettu.
„Fyrst brýnið þið röddina,” sagði
hann. ,,Svo beinið þið henni í rétta
átt og gefið henni létt högg á lendina
með keyrinu.”
Sýnikennslan hans gerði okkur
hreint orðlaus. Rósetta hagaði sér
eins og langþjálfað verðlaunahross úr
spánska riddaraliðsskólanum.
Þegar við vorum orðin ein, var
árangurinn að sjálfsögðu ekki líkt því
eins góður. En Rósetta gat nú ekki
farið með okkur þangað sem henni
rétt sýndist. Okkur heppnaðist meira
að segja að taka 300 metra krók til að
heimsækja herragarð, sem var mjög
frægður í ferðabæklingunum. En það
kostaði náttúrlega sitt. Þegar við
stönsuðum til að á, spenntum við
hana frá. Hún var horfm, þegar við
komum á fætur aftur.
Við áttum það svo sem skilið.
Höfðum við kannski ekki sjálf fyrr
þann sama dag slegið hana hvað eftir
annað með písknum til að koma
henni af stað, áður en við uppgötv-
uðum að vagninn var í bremsu?
Þetta varð skelfileg nótt. írene var
gráti nær, þegar við béldum næsta
morgun inn á næstu lögreglustöð til
að tilkynna hvarf Rósettu. Okkur var
svo mikið niðri fyrir, að sá sem var á
vakt átti erfltt með að skilja, hvað
okkur var á höndum. „Hvernig er
litla stúlkan klædd?” spurði hann
hvað eftir annað.
Því næst varð ég að hringja til
hestaleigunnar. Ég hafði ekki kjark
til að segja söguna strax. „Stórkost-
legt frí. Við höfum....” byrjaði ég.
,Já,” greip maðurinn fram í fyrir
mér. „Ég átti von á að heyra frá
ykkur. ’ ’
„Hvers vegna?”
„Rósetta er komin heim,” sagði
hann og hló við. „Hún er úti í
hesthúsi. Við notuðum tímann til að
járna hana upp. Hvert eigum við að
koma með hana?”
Við fengum Rósettu aftur um
kvöldið. Við notuðum tækifærið til
að fá grundvallartilsögn I hrossasál-
fræði.
Ekki svo að skilja, að við beinlínis
þörfnuðumst þess. En það er eins og
yfirhestasveinn Lúðvíks fjórtánda
sagði: „Heil ævi er ekki nóg til að
temja hest til fulls.”
Það fyrsta, sem við gerðum næsta
morgun, var að aka til næsta
grænmetissala — þó það væri krókur
— til að kaupa fjögur kíló af grænu