Goðasteinn - 01.09.2013, Qupperneq 131

129
Goðasteinn 2013
annars er ekki tekið mark á því. Ég skrifaði strax niður eftirfarandi klausu sem
ég kallaði.
Mínar óskir og eigin vilji.
Kæri óhamingjusami vinur. Ég óska eftir því að þú hættir að amast við því
að ég rífi fjárhúsin. Þau eru hætt að þjóna tilgangi í búrekstrinum. Ég vil aftur
á móti fyrirgefa þér þennan mótþróa og gera allt sem í mínu valdi stendur til
að hjálpa þér í þinni slæmu stöðu. Ég óska eftir því að þú viljir þiggja þá hjálp
mína og annarra sem að því vilja koma.

Ég las þetta hvoru tveggja yfir og sendi Grámanni það samtímis í hugskeyti.
Hreinritaði síðan og geymi skjalið vandlega. Síðan ræddum við Hafsteinn sam-
an í símanum dágóða stund. Hann sagði mér frá ýmsum svona svipuðum mál-
um sem hann hefur verið beðinn að hafa afskifti af, þar sem sálir hinna fram-
liðnu eru ósáttar við framferði þeirra sem búa í þessum heimi. Honum hefur
alltaf tekist að ná fram sáttum. Vorum við sammála um að best væri að hjálpa
þessum náunga brott til betri heimkynna.
Ég minntist á afstöðu íslensku þjóðkirkjunnar og prestanna hennar þjóna
til spíritisma. En eins og allir vita viðurkenna prestarnir ekki spíritisma sem
hluta af kristinni trú. Þeim er kennt það í guðfræðideildinni og finnst mér það
miður.
Hafsteinn sagði þeir mættu það ekki því þeir væru starfsmenn opinberrar
stofnunnar. En hann eins og aðrir miðlar starfa alfarið í anda kristinnar trúar.
upp úr þessu minnkaði ásókn Grámanns töluvert. Ég varð þó oft að beita
krossinum á kvöldinn til að fá svefnfrið.
Að þrem vikum liðnum gat ég aftur hafist handa við að rífa húsin. Þá var
ástandið farið að lagast það mikið að ég gat verið við húsin án óþæginda. En
Grámann var ekki farinn eins og fram mun koma í frásögninni hér á eftir.
Eina nóttina á því tímabili sem ég gerði hlé á niðurrifinu dreymdi mig eft-
irfarandi draum. Ég er staddur á stéttinni sunnan undir miðri bæjarröndinni
svipað því sem ég mundi eftir frá æsku. Sé ég þá hvar maður í gráum skinn-
klæðum kemur út úr vestasta kofanum í húsaröðinni (var hrútakofi í mínu
ungdæmi). Gengur hann suður til fjárhúsa. Þegar hann er kominn þar í hvarf
kemur kona út úr austasta húsinu (það var fjós). Hún gengur niður túnið í átt til
fjárhúsa, en lítur um leið flóttalega í kringum sig eins og hún sé að fara þetta
í óleyfi og vilji ekki láta sjást til sín. Hún er fljót að hverfa til húsa, hittir þar
Grámann, þau leggjast þar niður í hey og láta vel hvort að öðru. lengri var
draumurinn ekki.
Út frá þessum draumi varð mér á að hugsa að þarna væri komið samhengi í